Το βράδυ της 30ης Μαρτίου οι κάτοικοι του χωριού μετά την δύση του ηλίου σταμάτησαν τις εργασίες τους και άλλοι αποσύρθηκαν στα σπίτια, άλλοι μαζεύτηκαν στα λιγοστά καφενεία του χωριού για να συζητήσουν για την πολιτική κατάσταση και για τις εκλογές της επομένης ημέρας. Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν ενώ οι μεγαλύτεροι
σε ηλικία διηγούνταν στους νεότερους την πολιτική κατάσταση πριν από τον πόλεμο, για τους Βενιζελικούς και τους Βασιλικούς, τα δημοψηφίσματα, τις εκλογές των παλαιότερων χρόνων.
σε ηλικία διηγούνταν στους νεότερους την πολιτική κατάσταση πριν από τον πόλεμο, για τους Βενιζελικούς και τους Βασιλικούς, τα δημοψηφίσματα, τις εκλογές των παλαιότερων χρόνων.
Στον εκεί Σταθμό Χωροφυλακής είχε φτάσει μία μικρή δύναμη ανδρών ως ενίσχυση λόγω των επικείμενων, μετά από περίπου μία δεκαετία, εκλογών Ανάμεσα τους και ο Νικόλαος Παπακωνσταντίνου, ο μοναδικός επιζώντας της. Η μαρτυρία για την ηρωική άμυνα του Σταθμού Χωροφυλακής, αλλά και τα όσα ακολούθησαν είναι πολύτιμη όχι μόνο για εμάς αλλά για κάθε ιστορικό και ερευνητή και για την ιστορία και την αλήθεια, η οποία βιάζεται συστηματικά από το 1974 μέχρι σήμερα με μεθοδικότητα. Η μαρτυρία του που κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τιςεκδόσεων «Λόγχη» με τίτλο «ΛΙΤΟΧΩΡΟ 1946 Η ΠΡΩΤΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ» θα μας γυρίσει πίσω στον χρόνο στην ταραγμένη και μαρτυρική για την Ελλάδα περίοδο 1946-1949 τότε που λίγοι ψυχωμένοι Έλληνες κράτησαν αυτήν την γη ελεύθερη. Είναι αψευδής μάρτυρας της εγκληματικής δράσης των συμμοριτών του Ε. Α. Μ.-Ε.ΛΑ. Σ. μίας κατά φαντασίαν αντιστασιακής οργάνωσης ή οποία κατά την διάρκεια της παρουσίας των γερμανικών στρατευμάτων και των συμμάχων τους Ιταλών και Βουλγάρων στην χώρα μας δεν προέβη σε καμία ουσιώδη πράξη αντίστασης αλλά το μοναδικό της μέλημα ήταν η εξόντωση των Εθνικών Οργανώσεων.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αποκαλύπτεται το οργανωμένο σχέδιο της επίθεσης στο σταθμό Χωροφυλακής του Λιτοχώρου από τον Ζαχαριάδη και τον Στάλιν μέσω των πρακτόρων τους οι οποίοι έρχονταν οι περισσότεροι από την Θεσσαλονίκη. Θεώρησαν οι συμμορίτες ότι με την δύναμη που ήρθε ως ενίσχυσή τους από το απόσπασμα Κισσάβου θα μπορούσαν εύκολα να εξοντώσουν την δύναμη των 30 περίπου ανδρών της Χωροφυλακής, ήθελαν να ξεκινήσουν τον Τρίτο Γύρο της ανταρσίας τους με μία νίκη. Χαρακτηριστικό της βαρβαρότητας και του μίσους των κομμουνιστών είναι το περιστατικό της σύλληψης του τραυματία Λοχία του Στρατού Νίκου Γκονιού τον οποίον τον δολοφόνησε ο συμμορίτης εξάδελφός του πετώντας τον μέσα στο οίκημα που φλέγονταν. Παρά την βία και την τρομοκρατία οι Ένοπλες Δυνάμεις κατάφεραν το 1949 να συντρίψουν τους Σλαβοκίνητους συμμορίτες και
Καθήκον όλων εμάς οι οποίοι σεβόμαστε την ιστορική αλήθεια αλλά και τις θυσίες των Πραγματικών Ελλήνων είναι να μην τους ξεχάσουμε ποτέ και να παραδειγματιστούμε από την θυσία τους.
ΠΗΓΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
69 χρόνια από την έναρξη της κομμουνιστικής ανταρσίας, του περίφημου τρίτου γύρου, που στοίχισε στην Ελλάδα ποταμούς αίματος και πολλαπλάσιες καταστροφές σε υποδομές από ότι ολόκληρη η περίοδος του πολέμου και της κατοχής. Οι υπεύθυνοι του αιματοκυλίσματος, χωρίς ίχνος μεταμέλειας, χωρίς να έχουν αλλάξει σε τίποτα τις προδοτικές και ανθελληνικές ιδέες τους εξακολουθούν να παριστάνουν τους ταγούς της δημοκρατίας. Το κόμμα που αποτέλεσε τον ορισμό της εγκληματικής οργάνωσης και επιχείρησε πολλάκις την κατάλυση του πολιτεύματος
Αξίζει λοιπόν μια αναφορά στη μέρα που ξεκίνησε ο συμμοριτοπόλεμος, γιατί δυστυχώς πολλές γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν χωρίς να τα διδαχθούν πουθενά, θύματα της δολοφονίας της Μνήμης, που οργάνωσαν από κοινού μαρξιστές και νεοφιλελεύθεροι.
Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής ολοκλήρωσαν την αποχώρησή τους τον Οκτώβριο του 1944, αλλά οι πρώτες εκλογές για την ανάδειξη νέας κυβέρνησης, προκηρύχθηκαν για τις 31 Μαρτίου 1946. Ο λόγος ήταν κυρίως η ανώμαλη κατάσταση που δημιουργήθηκε στη χώρα, εξαιτίας της κομμουνιστικής ανταρσίας των Δεκεμβριανών - ο λεγόμενος β γύρος - και της προσπάθειάς τους να καταλάβουν την εξουσία με τη δύναμη των όπλων.
Το διάστημα που μεσολάβησε από τη συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, μέχρι τις εκλογές του Μαρτίου 1946, ήταν ιδιαίτερα ταραγμένο και σημειώθηκαν πολλές ένοπλες, συγκρούσεις κυρίως μεταξύ χωροφυλάκων και καταδιωκόμενων ποινικών, που προσπαθούσαν να αποφύγουν τις συνέπειες των πράξεων τους στην περίοδο της κατοχής, ισχυριζόμενοι ότι αυτές έγιναν στα πλαίσια «του λαϊκού αγώνα». Αδυνατούσαν φυσικά να εξηγήσουν γιατί, ένας ένοπλος αγώνας υποτίθεται κατά του ξένου κατακτητή, είχε θύματα κατά κύριο λόγο Έλληνες. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, οι διωκτικές αρχές στην προσπάθεια τους να συλλάβουν τους φυγόδικους, ανακάλυπταν κρυμμένο οπλισμό, κατά παράβαση των συμφωνιών, γεγονός που ενέτεινε την ανησυχία των αρχών για τον προετοιμαζόμενο τρίτο γύρο.
Η προσπάθεια των κυβερνήσεων της περιόδου να επιβάλλουν την τάξη και να αποκαταστήσουν τις νόμιμες αρχές σε ολόκληρη τη χώρα δεν επέτρεπαν τη διενέργεια εκλογών, αλλά η κατάσταση της ακυβερνησίας δεν μπορούσε να παραταθεί επ’ αόριστον. Δεδομένη ήταν και η εκκρεμότητα, που αφορούσε το πολιτειακό και έπρεπε, όπως είχε συμφωνηθεί, να κριθεί με δημοψήφισμα. Όταν τελικά η κυβέρνηση Σοφούλη αποφάσισε τη διενέργεια εκλογών για τις 31 Μαρτίου 1946, το ΚΚΕ αντέδρασε, προβάλλοντας τη δικαιολογία ότι, στην συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν συμμετείχε κανένα μέλος του ΕΑΜ. Στην πραγματικότητα το ΚΚΕ θεωρούσε την κατάληψη της εξουσίας με εκλογές ανέφικτη και ιδεολογικά ανεπιθύμητη, όπως εξακολουθεί μέχρι και σήμερα, και επιθυμούσε να εξωθήσει την κατάσταση στα άκρα. Είχε ήδη λάβει διαβεβαιώσεις για βοήθεια από τα ΚΚ Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας, που ευελπιστούσαν ότι θα έχουν εδαφικά οφέλη, σε περίπτωση επικράτησης του ΚΚΕ. Η αρχή έγινε με απόφαση της 2ης ολομέλειας της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, για αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946.
Το σχέδιο για την έναρξη της ανταρσίας ήταν καλά προετοιμασμένο και αποσκοπούσε αφενός μεν στην πρόκληση δυναμικής αντίδρασης από μέρους των κυβερνητικών δυνάμεων, αφετέρου δε στην δημιουργία στρατηγικού χώρου, αναγκαίου για την ανάπτυξη των κομμουνιστικών δυνάμεων. Πρώτος στόχος αποτελούσε ο Σταθμός Χωροφυλακής Λιτοχώρου και στη συνέχεια όλοι οι απομονωμένοι Σταθμοί.
Τη νύχτα πριν τις εκλογές, εκδηλώθηκε η πρώτη επίθεση στο Λιτόχωρο από δύναμη περίπου 80 ενόπλων συμμοριτών, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και γνωστά και δοκιμασμένα στελέχη του ΚΚΕ. Στην επίθεση χρησιμοποιήθηκαν αυτόματα όπλα, χειροβομβίδες και όλμοι, αλλά παρά τον αιφνιδιασμό τους, οι χωροφύλακες αντέταξαν ισχυρή άμυνα, καταφέρνοντας τελικά να απωθήσουν τους επιτιθέμενους. Μετά από δίωρη μάχη οι συμμορίτες αποχώρησαν, αφού κατάφεραν να πυρπολήσουν ένα κτήριο και να σκοτώσουν 11 χωροφύλακες. Την επίθεση στο Λιτόχωρο ακολούθησε ένα μπαράζ επιθέσεων κυρίως σε ορεινές περιοχές, που εξανάγκασε τους απομονωμένους χωροφύλακες να συμπτυχθούν στα αστικά κέντρα, αφήνοντας στο έλεος των συμμοριτών το μεγαλύτερο μέρος της υπαίθρου.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
69 χρόνια από την έναρξη της κομμουνιστικής ανταρσίας, του περίφημου τρίτου γύρου, που στοίχισε στην Ελλάδα ποταμούς αίματος και πολλαπλάσιες καταστροφές σε υποδομές από ότι ολόκληρη η περίοδος του πολέμου και της κατοχής. Οι υπεύθυνοι του αιματοκυλίσματος, χωρίς ίχνος μεταμέλειας, χωρίς να έχουν αλλάξει σε τίποτα τις προδοτικές και ανθελληνικές ιδέες τους εξακολουθούν να παριστάνουν τους ταγούς της δημοκρατίας. Το κόμμα που αποτέλεσε τον ορισμό της εγκληματικής οργάνωσης και επιχείρησε πολλάκις την κατάλυση του πολιτεύματος
Αξίζει λοιπόν μια αναφορά στη μέρα που ξεκίνησε ο συμμοριτοπόλεμος, γιατί δυστυχώς πολλές γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν χωρίς να τα διδαχθούν πουθενά, θύματα της δολοφονίας της Μνήμης, που οργάνωσαν από κοινού μαρξιστές και νεοφιλελεύθεροι.
Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής ολοκλήρωσαν την αποχώρησή τους τον Οκτώβριο του 1944, αλλά οι πρώτες εκλογές για την ανάδειξη νέας κυβέρνησης, προκηρύχθηκαν για τις 31 Μαρτίου 1946. Ο λόγος ήταν κυρίως η ανώμαλη κατάσταση που δημιουργήθηκε στη χώρα, εξαιτίας της κομμουνιστικής ανταρσίας των Δεκεμβριανών - ο λεγόμενος β γύρος - και της προσπάθειάς τους να καταλάβουν την εξουσία με τη δύναμη των όπλων.
Το διάστημα που μεσολάβησε από τη συμφωνία της Βάρκιζας, στις 12 Φεβρουαρίου 1945, μέχρι τις εκλογές του Μαρτίου 1946, ήταν ιδιαίτερα ταραγμένο και σημειώθηκαν πολλές ένοπλες, συγκρούσεις κυρίως μεταξύ χωροφυλάκων και καταδιωκόμενων ποινικών, που προσπαθούσαν να αποφύγουν τις συνέπειες των πράξεων τους στην περίοδο της κατοχής, ισχυριζόμενοι ότι αυτές έγιναν στα πλαίσια «του λαϊκού αγώνα». Αδυνατούσαν φυσικά να εξηγήσουν γιατί, ένας ένοπλος αγώνας υποτίθεται κατά του ξένου κατακτητή, είχε θύματα κατά κύριο λόγο Έλληνες. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, οι διωκτικές αρχές στην προσπάθεια τους να συλλάβουν τους φυγόδικους, ανακάλυπταν κρυμμένο οπλισμό, κατά παράβαση των συμφωνιών, γεγονός που ενέτεινε την ανησυχία των αρχών για τον προετοιμαζόμενο τρίτο γύρο.
Η προσπάθεια των κυβερνήσεων της περιόδου να επιβάλλουν την τάξη και να αποκαταστήσουν τις νόμιμες αρχές σε ολόκληρη τη χώρα δεν επέτρεπαν τη διενέργεια εκλογών, αλλά η κατάσταση της ακυβερνησίας δεν μπορούσε να παραταθεί επ’ αόριστον. Δεδομένη ήταν και η εκκρεμότητα, που αφορούσε το πολιτειακό και έπρεπε, όπως είχε συμφωνηθεί, να κριθεί με δημοψήφισμα. Όταν τελικά η κυβέρνηση Σοφούλη αποφάσισε τη διενέργεια εκλογών για τις 31 Μαρτίου 1946, το ΚΚΕ αντέδρασε, προβάλλοντας τη δικαιολογία ότι, στην συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν συμμετείχε κανένα μέλος του ΕΑΜ. Στην πραγματικότητα το ΚΚΕ θεωρούσε την κατάληψη της εξουσίας με εκλογές ανέφικτη και ιδεολογικά ανεπιθύμητη, όπως εξακολουθεί μέχρι και σήμερα, και επιθυμούσε να εξωθήσει την κατάσταση στα άκρα. Είχε ήδη λάβει διαβεβαιώσεις για βοήθεια από τα ΚΚ Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας, που ευελπιστούσαν ότι θα έχουν εδαφικά οφέλη, σε περίπτωση επικράτησης του ΚΚΕ. Η αρχή έγινε με απόφαση της 2ης ολομέλειας της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ, για αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946.
Το σχέδιο για την έναρξη της ανταρσίας ήταν καλά προετοιμασμένο και αποσκοπούσε αφενός μεν στην πρόκληση δυναμικής αντίδρασης από μέρους των κυβερνητικών δυνάμεων, αφετέρου δε στην δημιουργία στρατηγικού χώρου, αναγκαίου για την ανάπτυξη των κομμουνιστικών δυνάμεων. Πρώτος στόχος αποτελούσε ο Σταθμός Χωροφυλακής Λιτοχώρου και στη συνέχεια όλοι οι απομονωμένοι Σταθμοί.
Τη νύχτα πριν τις εκλογές, εκδηλώθηκε η πρώτη επίθεση στο Λιτόχωρο από δύναμη περίπου 80 ενόπλων συμμοριτών, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και γνωστά και δοκιμασμένα στελέχη του ΚΚΕ. Στην επίθεση χρησιμοποιήθηκαν αυτόματα όπλα, χειροβομβίδες και όλμοι, αλλά παρά τον αιφνιδιασμό τους, οι χωροφύλακες αντέταξαν ισχυρή άμυνα, καταφέρνοντας τελικά να απωθήσουν τους επιτιθέμενους. Μετά από δίωρη μάχη οι συμμορίτες αποχώρησαν, αφού κατάφεραν να πυρπολήσουν ένα κτήριο και να σκοτώσουν 11 χωροφύλακες. Την επίθεση στο Λιτόχωρο ακολούθησε ένα μπαράζ επιθέσεων κυρίως σε ορεινές περιοχές, που εξανάγκασε τους απομονωμένους χωροφύλακες να συμπτυχθούν στα αστικά κέντρα, αφήνοντας στο έλεος των συμμοριτών το μεγαλύτερο μέρος της υπαίθρου.
*** * ***
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Filopoli.gr (c) 2015 - ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ "ΕΜΦΥΛΙΟΣ" ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΡΘΡΟ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ, ΩΣΤΟΣΟ ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟΥΣΙΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. Η ΧΡΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1946-1949 ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗ- ΩΣ "ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ - ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΟΣ ΕΠΙΒΟΥΛΗ" ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ" ΤΗΣ "ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΕΩΣ". ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΕΠΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΑΛΛΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ).
Λιτόχωρο 1946, "τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι". (ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ 2012)
Το ηρώο που κοσμεί την πλατεία με τα ονόματα των υπερασπιστών του Σταθμού Χωροφυλακής66 χρόνια από τη μάχη του Λιτοχώρου, μεταξύ των εκπροσώπων του επίσημου ελληνικού κράτους και των "παράνομων" του Κ.Κ.Ε., επέστρεψαν οι μνήμες σε μια λιτή εκδήλωση, την 1η Απριλίου 2012, στο μνημείο των πεσόντων υπερασπιστών του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου.
Ο Σύνδεσμός μας, παραβρέθηκε μαζί με πλήθος άλλων συλλόγων αποστράτων και άλλων συναφών προς την ιδιότητα και την καταγωγή των αγωνιζομένων και των πεσόντων, για να τιμήσει τα πρόσωπα και τη θυσία τους. Ανάμεσά μας απόγονοι και συγγενείς των ηρώων. Μεγάλος απών ο τελευταίος εν ζωή μαχητής, καθηλωμένος από ασθένεια. Ο χαιρετισμός του, αναγνώσθηκε και κύλησε στην ψυχή μας σαν το δάκρυ στο πρόσωπο της ιστορίας.
Το καθήκον είναι αυτό που μας οδήγησε στον τόπο του δράματος, να αποδώσουμε ελάχιστο φόρο τιμής σ' αυτούς που το δικό τους καθήκον ήταν το βασικό στοιχείο που τους έχρισε υπερασπιστές δικαίων.
Τα γεγονότα της εποχής όπως περιγράφονται στην Ιστορία της Ελληνικής Χωροφυλακής του Απόστολου Β. Δασκαλάκη (Οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές έχουν ορισθεί για την 31η Μαρτίου 1946):
....αφ' ής το Κομμουνιστικόν Κόμμα απεκήρυξε τας εκλογάς και εχαρακτήρισεν αυτάς νόθους
και αποτέλεσμα τρομοκρατικής βίας, ήρχισε το ίδιον στασιαστικάς και τρομοκρατικάς ενεργείας.
....Την 30η Μαρτίου 1946, ακριβώς την παραμονήν της ημέρας των εκλογών, εσημειώθη εις
Λιτόχωρον της Μακεδονίας η πρώτη μεγάλη ένοπλος συμμοριακή στασιαστική εκδήλωσις των
κομμουνιστών κατά του Ελληνικού κράτους.
Συμφώνως προς, υπό χρονολογίαν 31ην Μαρτίου 1946, τηλεγραφικήν αναφοράν της Ανωτέρας
Στρατιωτικής Διοικήσεως Κεντρικής Μακεδονίας προς το Υπουργείον Στρατιωτικών, την 23.30΄
ώραν της 30ης Μαρτίου 1946, συμμορία εξ΄εκατόν περίπου κομμουνιστών (εις τας αναφοράς των
αστυνομικών αρχών κατά την περίοδον αυτήν οι κομμουνισταί και ελασίται ανευρίσκονται ως
αναρχικοί), φέρουσα βαρύν οπλισμόν, προσέβαλε τον Σταθμόν Χωροφυλακής Λιτοχώρου
Κατερίνης, δυνάμεως 23 χωροφυλάκων υπό ανθυπασπιστήν, εις τον οποίον εστρατωνίζετο και το
αποσταλέν δια τας εκλογάς στρατιωτικόν απόσπασμα εκ 10 ανδρών υπό ανθυπολοχαγόν. Η
συμμορία ήτο ωπλισμένη δια τινών τυφεκίων, κυρίως δι' αφθόνων αυτομάτων όπλων, ενός βαρέος
όλμου και δια πολλών χειροβομβίδων. Η Χωροφυλακή, βοηθουμένη και υπό της μικράς
στρατιωτικής δυνάμεως, μολονότι δεν ανέμενε την επίθεσιν, ημύνθη κρατερώς. Αλλά μετ' αγώνα
μιας περίπου ώρας, η Χωροφυλακή και ο Στρατός ηναγκάσθηκαν να ενεργήσουν έξοδον, διότι το
κτίριον, βαλλόμενον δι' εμπρηστικών χειροβομβίδων εφλέγετο και κατέρρεε. Ο ανθυπολοχαγός,
μετά πέντε ανδρών, ωχυρώθη εις πλησίον καλύβην αμυνόμενος μέχρι της χαραυγής, ότε
τραυματισθείς, υπεχώρησεν εις Κατερίνην, όπου αφού επέδεσε το τραύμα του συνεκρότησε νέον
απόσπασμα και έσπευσε πάλιν προς Λιτόχωρον. Οι χωροφύλακες συνέχισαν την άμυναν,
διασκορπισθέντες εις πλησίον οικήματα, εν ω άλλοι, βοηθούμενοι υπό του σκότους της νυκτός,
διέφυγον προς Κατερίνην δι αναζήτησιν ενισχύσεων. Πράγματι, την πρωίαν κατέφθασαν δυνάμεις
Χωροφυλακής και Στρατού. Αλλ' οι συμμορίται, ευθύς ως επήλθε το φως της ημέρας,
εγκατέλειψαν τον αγώνα και διέφυγον προς τον Όλυμπον. Αρχηγοί των συμμοριτών ήσαν ο
καπετάν Φωτεινός και ο καπετάν Τζαβέλλας εκ Λιτοχώρου, οι οποίοι, αν και είχον διαπράξει
πολλά εγκλήματα επί κατοχής, είχον απαλλαγή της κατηγορίας, χάρις εις την συμφωνίαν της
Βάρκιζας. Της συμμορίας μετείχον πάντες οι κομμουνισταί της περιφερείας Λιτοχώρου, οι οποίοι
φοβούμενοι τιμωρίαν, ετράπησαν μετά των λοιπών εις τα όρη. Κατά την μάχην εφονεύθησαν 7
χωροφύλακες, 2 κατεπλακώθηκαν υπό τα ερείπια των κρημνισθέντων οικημάτων και 3 απήχθησαν
αιχμάλωτοι. Εφονεύθησαν, επίσης εις λοχίας, εις στρατιώτης και μια γυνή και ετραυματίσθησαν εις ανθυπολοχαγός, εις στρατιώτης και εις χωροφύλαξ. Αι εκλογαί εματαιώθησαν.
(σ.σ.....κατά άλλους αναφέρεται ως αρχηγός των κομμουνιστών, ο Αλέξανδρος Ρόσιος με το ψευδώνυμο Υψηλάντης)
Η επίθεση αυτή καταγράφεται σαν η πρώτη πολεμική ενέργεια και σηματοδοτούσε την "επίσημη" έναρξη του Ελληνικού Εμφυλίου. Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε και διήρκεσε από τον Μάρτιο του 1946 έως τον Αύγουστο του 1949 με την ήττα των κομμουνιστών. Ο Ελληνικός Εμφύλιος θεωρείται διεθνώς ως η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου στη μεταπολεμική ιστορία και ήταν η πολεμική σύγκρουση με τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισε η χώρα μας από το 1830 έως σήμερα. Αποτελεί μελανή στιγμή στην ιστορία της πολύπαθης Ελλάδας μας.
Ίσως κατηγορηθήκαμε ή θα κατηγορηθούμε για την εκδήλωση, από πολλούς. Όμως η ψυχή δεν υποτάσσεται εύκολα. Ο ρυθμός με τον οποίο χτυπούσε η καρδιά μας σ' όλη τη διάρκεια του μνημοσύνου, μας έδειξε πως έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Τιμήσαμε τους δικούς μας ανθρώπους, γιατί μάθαμε στην υπηρεσιακή μας διαδρομή πως αυτό το "σινάφι" είναι που μπορεί να σε καταλάβει και να σε στηρίξει στα δύσκολα. Είναι όντως βαριά η κληρονομιά.
Πίσω στη αυγή της νεότερης Ελλάδας, μας γράφει ο Μακρυγιάννης :
" ...μαζώνονται όλοι, κάνουν μίαν συνέλευση και διορίζουν χίλιους Αθηναίους, όλα τα νοικοκυρόπουλα κι αρχηγόν αυτηνών διορίζουν εμένα, να προσέχωμεν δια την ευταξίαν της πόλεως κι αν κάμει χρεία και δια τον οχτρό να κινηθούμεν".
Αυτό είναι το πνεύμα που μεταλαμπαδεύτηκε και κληροδοτήθηκε. Κι έτσι σε κάθε γενιά το τίμημα είναι βαρύ. Και οι υπερασπιστές του Λιτοχώρου έκαναν αυτό που ήταν "χρεία". Κι εμείς ταπεινά φροντίσαμε να μην ξεχαστούν.
Ο πρόεδρος του Συνδέσμου μας, Αντιστράτηγος ε.α.Αντωνίου Παύλος (1ος από αριστερά) κατά τη διάρκεια της επιμνημόσυνης δέησης
Στην πρώτη μου συμμετοχή ως μέλος του Συνδέσμου, βίωνα την εκδήλωση στιγμή προς στιγμή και αβίαστα μεταλλάσσονταν ένα ένα τα μέρη της και τα αντιμετώπιζα με μια δική μου προσέγγιση, ίσως σε μια σιωπηλή ταύτιση με πολλούς ακόμα. Οι σύντομοι χαιρετισμοί έγιναν το καλωσόρισμα στο τραπέζι των ψυχών. Οι αναφορές στο ιστορικό γεγονός ακούστηκαν σαν ημερήσια διαταγή για θυσία. Παρακολουθούσα τις καταθέσεις στεφάνων ως μια δυνατή και εγκάρδια χειραψία με τους νεκρούς. Κι έπειτα το προσκλητήριο νεκρών, ένας θλιβερός απολογισμός και ονόματα που χαράζονταν στον ατελείωτο κατάλογο των ηρώων. Ο Εθνικός Ύμνος ξεχύθηκε από τα στόματα όλων σαν παιάνας και μαζί ψαλμός ευχαριστήριος και λόγια ευγνωμοσύνης για την βαριά κληρονομιά. Το ραντεβού για την επόμενη επέτειο, ήταν απλά η μετάληψη της θυσίας για το καθήκον, στο κλείσιμο της αυλαίας.
Αποχωρίσαμε μέσα από μια ιδιαίτερα φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα, αναλογιζόμενοι το μέγεθος της θυσίας τους. "Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" ήταν το κίνητρο. Η πίστη στον όρκο που έδωσαν για την προάσπιση των δικαίων, φαντάζει κάτι άφταστο σήμερα και σπάνια η στάση όσων είχαν ταυτίσει τα θέλω της πατρίδας με το κοινό και όχι το ατομικό συμφέρον βρίσκει μιμητές.
%5B1%5D.JPG)
Αίσθηση προκάλεσαν δια της απουσίας τους από την εκδήλωση, όπως πάντα, η πολιτεία με τις ηγεσίες των σωμάτων Αστυνομίας και Στρατού, οχυρωμένες πίσω από μια παιδαριώδη δικαιολογία και θέση απόρριψης παρόμοιων εκδηλώσεων, που δήθεν αναμοχλεύουν το παρελθόν και αναβιώνουν παραταξιακές συγκρούσεις. Παραγνωρίζουν ηθελημένα το γεγονός πως κύριος λόγος της θυσίας ήταν η διαφύλαξη της τάξης που η πολιτεία της εποχής με τις αντίστοιχες ηγεσίες των Σωμάτων, έθεσε ως αποστολή και δεν επιδέχετο κριτικής ή άλλης επιλογής. Αναρωτιέμαι πως θα απαιτηθεί κάτι ανάλογο σήμερα, όταν εκ προοιμίου απαξιώνονται συμπεριφορές αφοσίωσης και προσήλωσης στο καθήκον, με κριτήριο το ακραίο κομματικό συμφέρον της εκάστοτε κυβέρνησης και την ακεραιότητα του προσωπείου της.Ας προσπαθήσουν επιτέλους να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ της απόδοσης τιμών σε όσους έπεσαν υπηρετούντες το κράτος και σε όσους επέλεξαν να κινηθούν εξωθεσμικά υπό την καθοδήγηση παράνομων διεκδικητών της εξουσίας. Δεν θα αποκτήσει περισσότερη αίγλη η εκδήλωση με την παρουσία τους, θα περισώσει ίσως την ήδη αιμοροούσα υπόληψη της Αρχής που εκπροσωπούν. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σε κριτική περί αυτού γιατί το θεωρώ ύβρι προς τους αγωνιστές και τους νεκρούς που τιμήσαμε.
Οι ήρωες πεθαίνουν όταν κανείς δεν τους θυμάται πια. Όμως οι 12 νεκροί της μάχης του Λιτοχώρου το Μάρτιο του 1946, αλλά και οι υπόλοιποι αγωνιζόμενοι, θα μείνουν ΑΘΑΝΑΤΟΙ, γιατί έτσι πρέπει, επειδή η λήθη δεν έχει θέση ανάμεσά μας.
Στέργιος Σαββίδης
(μέλος του Δ.Σ.)
ΠΗΓΗ
