Η γυναίκα του πρωτομάρτυρα Μόδεστου Παντελή θυμάται την έναρξη του αγώνα.
Λιοπέτρι, παραμονή 1ης Απριλίου 1955, σ’ ένα αγροτόσπιτο στο δρόμο προς το Φρέναρος. Σε λίγες ώρες, βόμβες στο Βαρώσι, τη Λευκωσία και αλλού, θα σήμαιναν της ΕΟΚΑ την αρχή, την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα. Στο σπίτι του Μόδεστου Παντελή, η γυναίκα του η
Αποστολού, σκεφτόταν πού να αφήσει τα μωρά. Στη νύφη της δίπλα ή με την πεθερά της. Ο Μόδεστος της είπε ότι θα πήγαιναν σινεμά. Άρχισε να ετοιμάζεται και ο άντρας της ξαφνικά βγήκε στην αυλή. Πρόσεξε ένα αυτοκίνητο γεμάτο άντρες. Μπήκε μέσα ο άντρας της και της είπε: «Εν μένεις Αποστολού να πάμεν άλλη νύχτα, διότι πόψε δεν έχει εισιτήρια για τις γυναίκες;». «Καλόν άντρα μου», του είπε και ξένοιασε από το σινεμά. Ο Παντελής ήταν τριάμισι χρονών και ο Παναγιώτης δύο. Τα χάιδεψε λίγο και της είπε να προσέχει και εκείνη και τα μωρά. «Τζείνος θα πάεννε σινεμά με τους αδρώπους». Όταν έφυγε, σε λίγο ήρθε από το διπλανό σπίτι ο δίδυμος αδελφός του και τη ρώτησε «αν εστράφην ο Μόδεστος». Όχι, αποκρίθηκε η Αποστολού, ανήξερη για όσα θα γίνονταν εκείνη τη βραδιά. Κάθε 10-15 λεπτά πήγαινε ο αδελφός του, κτυπούσε την πόρτα, ποφυσούσε και ρωτούσε αν εστράφην ο Μόδεστος.
Πέρασαν μια-δυο ώρες και ξανακτύπησε την πόρτα ο αδελφός του. Δεν ρώτησε τίποτε αυτή τη φορά. Πήγε στα μωρά αμίλητος, χάιδεψε τα μαλλιά τους, κοίταξε προς τη νύφη του και της είπε: «Αποστολού μου, αν είναι αλήθεια, έστησέν μας την ο Μόδεστος». Και αμέσως, ελούθην του κλαμάτου. Πέρασαν 55 χρόνια από τότε. Εκείνη τη βραδιά που η κ. Αποστολού έμαθε πως ο άντρας της, ο Μόδεστος Παντελή, δεν πήγε τελικά σινεμά. Αλλά μαζί με τους συναγωνιστές του τράβηξαν για τα αυκορίτικα χωράφια, προκειμένου να αποκόψουν τα ηλεκτροφόρα καλώδια που μετέφεραν ρεύμα από τη Δεκέλεια στο Βαρώσι. Και δυστυχώς, «τον Μόδεστον έπιασέν τον το ρεύμα και σκοτώθηκε».
Θυμάται σήμερα η 82χρονη γυναίκα του. «Όπως μου ιστορήσαν, πριχού να βκιει η ψυσιή του, επρόκαμεν να πει “τη γυναίκαν τζιαι τα παιθκιά μου…”». Τα μωρά έπαιζαν ανέμελα, μα εκείνης και των άλλων στο σπίτι ήταν να βγει η ψυχή τους. Δυο μωρά, 25 χρονών χήρα. Και ήταν και ο φόβος από την οργή των Εγγλέζων. Εκείνο το βράδυ δεν φάνηκαν στο σπίτι. Πήγαιναν όμως κάθε φορά που έμπαιναν στο Λιοπέτρι. «Ήταν σημαθκιασμένο το σπίτι του Μόδεστου».
«Άτε παπά, σηκώστου»
ΠΟΛΛΑτα βάσανα που πέρασε στη ζωή της να μεγαλώσει δυο μωρά. Θυμάται λίγο καιρό μετά την κηδεία, που ορμήνεψε ο Παναγιώτης τον Παντελή, «να πάνε στο κοιμητήριο να σκάψουν να βγει ο παπάς τους, να πάνε σπίτι». Και έσκαβαν τα μωρά με τα νύχια τους το χώμα, παρακαλώντας τον παπά τους: «Άτε παπά, σηκώστου να πάμε σπίτι». Και έτρεχε να τα μαζέψει από τον τάφο του άντρα της. Σήμερα, 55 χρόνια μετά, λέει με ευχαρίστηση πως όταν σκοτώθηκε ο άντρας της, σε λίγο καιρό γέμισε το Λιοπέτρι και τα Κοκκινοχώρια Μόδεστους. Κάθε οικογένεια που αποκτούσε νεογέννητο, το βάφτιζε με το όνομα του πρώτου νεκρού της ΕΟΚΑ.
Την τιμά το χωριό της
Η ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Μόδεστου Παντελή ζει τις περισσότερες μέρες στο Μέλαθρο Αγωνιστών ΕΟΚΑ. Λίγες μέρες πάντα πριν το μνημόσυνο και τη θυσία του άντρα της, επιστρέφει στο χωριό και το σπίτι της, που θυμίζει πιο πολύ μουσείο του αγώνα. Εκεί, την επισκέπτονται σχολεία της περιοχής, καθώς η μπάντα και η χορωδία του «Αχυρώνα» Λιοπετρίου. Της αφιερώνουν κάθε χρόνο τα τραγούδια του αγώνα, ενώ μικροί και μεγάλοι φιλούν το χέρι της γυναίκας του πρώτου νεκρού της ΕΟΚΑ.
Η ομολογία της
«Την ημέραν που εγίνην η μάχη του αχυρώνα και το Λιοπέτρι εσούζετουν που τις πόμπες και εππέφταν οι σφαίρες σιονωτές, τα μωρά μου ετρέμαν. Μα εγώ που μέσα μου σκεφτόμουνα τον Μόδεστον και έλεγα πως ο σπόρος που έριξε στον αγώνα ήτουν καλός. Τζιαι με τέτοια παλικάρια, θα ερχόταν η ώρα να φύουν οι Εγγλέζοι».
Η κηδεία
ΤΟΝ ΜΟΔΕΣΤΟ τον είδε πεθαμένο την ημέρα της κηδείας. Ο μικρός ο Παναγιώτης, δυο χρονών ήταν, «έπεσε από πάνω του μέσα στο φέρετρο κλαίγοντας και φωνάζοντας “παπούλη μου παπούλη μου”». Έκλαιγε και ο Παντελής, που ήταν λίγο μεγαλύτερος. Στην κηδεία «συνάχτηκε κόσμος που ούλλα τα Κοκκινοχώρια. Οι γυναίκες έκλαιγαν. Που τον έπαιρναν στο κοιμητήριο για την ταφή, κάποιοι άντρες έκλαιγαν, μα πολλοί χειροκροτούσαν. Εφόρεσεν ο κόσμος τα καλά του, ως να ήταν σε γάμο που θα πήγαινε. Και στους καφενέδες με καμάρι εξιστορούσαν “πως ο πρώτος σκοτωμένος του αγώνα ήταν ο Μόδεστος του Παντελή, ο Μόδεστός τους που το Λιοπέτρι. Άμαν τον έβαλαν στο χώμα, κανένας δεν εδείλιασε. Ο μακαρίτης ο Μόδεστος λίγο καιρό πριν τον αγώνα, επειδή ήξερε, έλεγε πως προαισθανόταν πως θα πάει πρώτος. Και αν γινόταν αυτό, ήθελε που πάνω που το μνήμα του “μια σημαία ελληνική μεγάλη, το χώμα να δροσίζει”». Και την έβαλαν τη σημαία που ήθελε ο πρώτος νεκρός της ΕΟΚΑ και χέρι αγγλικό δεν τόλμησε να την κατεβάσει, «γιατί ήταν ο θυμός του κόσμου μεγάλος και έβραζε το γιαίμαν στες φλέβες του…».
