Δημήτριος Βούλγαρης - 8 φορές πρωθυπουργός Ελλάδoς
Ο Δημήτριος Βούλγαρης γεννήθηκε την 20 Δεκ 1802 και απεβίωσε την 29 Δεκ 1877
στην Αθήνα. Ο πατέρας του Γεώργιος τοποθετήθηκε, λόγω των υπηρεσιών του προς τον
Σουλτάνο, τοποτηρητής (Μπας Κοτζάμπασης) στην Ύδρα με αυξημένες εξουσίες. Ο
Βούλγαρης 12 ετών έχασε τον πατέρα του, ενώ σε ηλικία 17 ετών οι πρόκριτοι της
Ύδρας, τον θεώρησαν άξιο να συμμετέχει στα συμβούλια τους. Μαζί με τον πεθερό
του Λάζαρο Κουντουριώτη υπήρξε σφοδρός πολέμιος του πρώτου κυβερνήτη Ιωάννη
Καποδίστρια. Ηγήθηκε της επαναστάσεως για την ανατροπή του βασιλέως Όθωνος και
ανέλαβε πρωθυπουργός της πρώτης κυβερνήσεως μετά την έξωση του. Σε διάστημα μιας
20ετίας (1855-75), διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός συνολικά επί 6 έτη.
Ο Πολιτικός
Ο διακεκριμένος δημοσιογράφος και διπλωμάτης Αναστάσιος Βυζάντιος, τον
χαρακτήρισε ως μέγα ατύχημα της μεταπολιτεύσεως του 1962 και τον περιέγραψε ως:
«Δεσποτικόν ἅνευ ἕρωτος πρός τήν τάξιν, καί στασιαστήν ἅνευ ἕρωτος πρός την
ἐλευθερία.» Του δόθηκε το προσωνύμιο «τζουμπές», από τον μακρύ επενδύτη που
φόραγε, χαρακτηριστικό ένδυμα των κοτζαμπάσηδων...
και των ανωτέρων κληρικών επί τουρκοκρατίας. Ο Βούλγαρης δεν δίστασε να
χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσον βίας και νοθείας προκειμένου να επηρεάσει το
εκλογικό αποτέλεσμα. Σαν πρωθυπουργός παραβίαζε συστηματικά το Σύνταγμα και
ψήφιζε νόμους χωρίς την προβλεπόμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τα γεγονότα
αυτά παρέμειναν στην ιστορία με την ονομασία «Στηλιτικά». Τα ονόματα των
βουλευτών οι οποίοι ψήφιζαν νομοσχέδια, χωρίς την προβλεπόμενη απαρτία,
αναγράφονταν στα πρωτοσέλιδα του αντιπολιτευόμενων εφημερίδων. Αυτό γινόταν κατά
το πρότυπο χαράξεως επί στηλών, των ονομάτων των μη πατριωτών στην Αρχαία Αθήνα.
Συνήθιζε να λέει: «Ἕτσι μοῦ ἀρέσει , ἕτσι κάνω». Η συμπεριφορά του Βούλγαρη
υπήρξε μία από τις αιτίες για την συγγραφή από Χαρίλαο Τρικούπη του ιστορικού
άρθρου του, «Τίς Πταίει;».
Όπως τότε έτσι και τώρα.
Ο Βούλγαρης διετέλεσε πρωθυπουργός σε μία περίοδο κατά την οποία η μικρή, πτωχή
και ανοργάνωτος Ελλάς, έπρεπε να αγωνισθεί για την απελευθέρωση των αλύτρωτων
Ελλήνων σε ένα ιδιαίτερα εχθρικό διεθνές περιβάλλον. Σ’ αυτή την δύσκολη περίοδο
πορευόμασταν με άγνοια ή παραγνώριση των πραγματικών διαθέσεων των μεγάλων
δυνάμεων και υπερτίμηση των δυνατοτήτων της φυλής. Δυστυχώς την κρίσιμη εκείνη
περίοδο πολιτικοί άνδρες σαν τον Δημήτριο Βούλγαρη στήριζαν την διακυβέρνηση
τους στον αυτοσχεδιασμό και όχι στην συστηματική εργασία και προσπάθεια,
θέτοντας σαν προτεραιότητα την ικανοποίηση των προσωπικών τους φιλοδοξιών και
όχι το εθνικό συμφέρον. Ο δημαγωγικός λόγος ανέκαθεν έχει απήχηση σε μεγάλη
μερίδα του λαού. Σαν λαός ψηφίζουμε με την προσδοκία προσωπικού οφέλους έχοντας
αναπτύξει μια πολιτική συμπεριφορά απόρροια του ιδιόμορφου ελληνικού «εγώ».
Είναι θλιβερό σχεδόν 137 χρόνια μετά τον θάνατο του Βούλγαρη να μην έχουμε αποβάλλει
απωθημένα και νοοτροπίες περιόδων σκλαβιάς και καταπίεσης.
