Β ΜΕΡΟΣ / ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΘΗ : ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ... ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ...

Καταγωγή των Γερμανών

Η Σκανδιναβία κοιτίδα όλων των Γερμανών
Οι Γερμανοί είναι στην καταγωγή Σκανδιναβοί, ώς τις αρχές της 2ης χιλιετίας π.χ. ήταν ενωμένοι άνω της Βαλτικής με τα υπόλοιπα Σκανδιναβικά φύλλα απο το 1800 π.χ. μετακινήθηκαν κατά κύματα στην Ευρωπαική ήπειρο. Οι αρχαίοι λαοί λόγω έλλειψης επαρκών μέσων για την χαρτογράφηση της περιοχής πίστευαν οτι η Σκανδιναβία είναι

νησί και την ονόμαζαν Σκάντζα, σύμφωνα με τον ιστορικό Ιορδάνη του 6ου αιώνα μ.χ. τον μεγαλύτερο Γερμανολόγο ιστορικό η Σκάντζα ήταν η πατρίδα όλων των Γερμανικών φύλων. Μετά την μετανάστευση των πρωτογερμανών στην Δανία και την σημερινή βόρεια Γερμανία στα μέσα της 2ης χιλιετίας π.χ. οι Σκανδιναβοί χωρίστηκαν σε δύο τμήματα : τους γηγενείς Σκανδιναβούς που παρέμειναν στην Σκάντζα (Σουηδοί, Νορβηγοί, Βίκινγκς) και τους Ευρωπαίους Σκανδιναβούς ή προγερμανούς τους προγόνους των σημερινών Γερμανών. Η Σκανδιναβία πρίν την 2η χιλιετία π.χ. ήταν εύφορη περιοχή σύμφωνα με τους γεωλόγους και το κλίμα της ήταν πολύ καλύτερο απο το σημερινό, οι μεγάλες αλλαγές του κλίματος λόγω της Κιμβριανής καταιγίδας το 2000 π.χ. και ιδιαίτερα νέες μεγαλύτερες κλιματικές αλλαγές το 800 π.χ στάθηκαν η αιτία της μετανάστευσης του πληθυσμού στα νότια. Οι παλιοί ιστορικοί τους εντάσσουν στους Ινδοευρωπαίους συγγενείς δηλαδή με τους Έλληνες και πολλούς άλλους νότιους λαούς πιθανώς λόγω των πολλών επαφών που είχαν με τους Έλληνες τα προιστορικά χρόνια.

Αρχαία Γερμανική οικογένεια φυλάρχων
Η αρχαιότερη Γερμανική γλώσσα η Ρουνική έχει πολλές ομοιότητες με την Ελληνική, οι κάτοικοι της Σκάντζας όπως θα δούμε σε άλλο θέμα σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς ταυτίζονται με τους υπερβόρειους των Ελληνικών μύθων. Για μία περίπου χιλιετία ώς τον 8ο αιώνα π.χ. οι ηπειρωτικοί Σκανδιναβοί ή προγερμανοί ζούσαν σε μιά περιορισμένη περιοχή στην σημερινή Δανία και βόρεια Σαξονία, τότε νέα μεγάλη επιδείνωση του κλίματος στην περιοχή τους ανάγκασε να μεταναστεύσουν νοτιότερα. Τον 2ο - 3ο αιώνα π.χ. είχαν κατακλύσει σαν νομάδες όλα τα δάση της Κεντρικής Ευρώπης φτάνοντας ώς τον ποταμό Ρήνο, δυτικότερα απο αυτόν ζούσαν οι Γαλάτες/Κέλτες. Ο Ρήνος αποτελούσε το φυσικό όριο μεταξύ των Γερμανικών και των Κέλτικων φυλών, οι προγερμανοί συνδέθηκαν τόσο πολύ με τις ανατολικά του Ρήνου περιοχές της κεντρικής Ευρώπης και τις υπεράσπισαν με τόση μαχητικότητα που ούτε οι Ρωμαίοι δέν κατάφεραν τελικά να τις κατακτήσουν. Το φυσικό όριο του Ρήνου εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και τα σύγχρονα χρόνια, οι δυτικά του Ρήνου χώρες (Γαλλία, Βέλγιο) μπορεί να κατακτήθηκαν και να κυβερνήθηκαν απο τις Γερμανικές φυλές αλλά στον πληθυσμό τους εξακολουθούν να υπερτερούν οι απόγονοι των Κελτών, στις ανατολικά του Ρήνου χώρες της κεντρικής Ευρώπης οι Γερμανοί ήταν πάντοτε καθεστώς. Τα Γερμανικά φύλλα εμφανίστηκαν στην Ευρώπη απο τα αρχαία χρόνια κατά κύματα, κάθε Γερμανικό κύμα αποτελούσε έναν ξεχωριστό λαό απο τα υπόλοιπα αλλά όλα είχαν κοινή καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και ανθρωπολογία απο τους προγερμανούς της Σκάντζας.

Αρχαίοι Γερμανοί πολεμιστές
Τα πρώτα Γερμανικά φύλλα ήταν οι Αλαμανοί και οι Τέκτονες, τα πρωτοχριστιανικά χρόνια αντικαταστάθηκαν απο τους Γότθους και τα παρακλάδια τους γνωστούς για τις εκτεταμένες λεηλασίες τους στην Ρωμαική επικράτεια. Μετά την παρακμή των Γότθων θα αντικατασταθούν απο τους Φράγκους οι οποίοι τελικά με τους Μεροβίγγειους και την δυναστεία του Καρλομάγνου θα καταφέρουν τελικά να υποτάξουν ολόκληρη την δυτική Ευρώπη δημιουργώντας την δική τους αυτοκρατορία με τις δυναστείες τους οι οποίες κρατούν ώς τις μέρες μας. Ταυτόχρονα με τους Φράγκους πολλά άλλα Γερμανικά φύλλα που εμφανίστηκαν την ίδια εποχή θα κατακτήσουν μεγάλες περιοχές της δυτικής Ευρώπης όπως οι Σάξονες και οι Άγγλοι την Μεγάλη Βρετανία και οι Λομβαρδοί την βόρεια Ιταλία. Μιά μερίδα των Φράγκων οι Σάλιοι Φράγκοι θα εγκατασταθεί απο τον 5ο αιώνα στις Κάτω Χώρες την ίδια εποχή που ο Χλωδοβίκος ο 1ος κατέκτησε την Γαλατία, απο αυτούς προέρχονται οι Ολλανδοί. Στην Γερμανική επικράτεια θα παραμείνει το συνονθύλευμα όλων των υπόλοιπων Γερμανικών φυλών, την μερίδα του λέοντος θα έχουν οι Σάξονες στο βόρειο τμήμα και οι Βαυαροί στο νότιο και την Αυστρία. Στην Ισπανία θα παραμείνουν οι απόγονοι των Βησιγότθων με αυτό τον τρόπο δέν υπάρχει κανένα κράτος στην δυτική Ευρώπη που να μήν έχει στον πληθυσμό του σε σημαντικό ποσοστό απογόνους κάποιου Γερμανικού φύλλου. Οι Βίκινγκς οι οποίοι εμφανίστηκαν μετά την Φραγκική κατάκτηση με πειρατικές εξορμήσεις απο την Σκανδιναβία είχαν απίστευτες ομοιότητες σε θέματα οργάνωσης, θρησκείας και γλώσσας με όλα τα προγερμανικά φύλλα λόγω της κοινής τους καταγωγής.

Η θρησκεία των αρχαίων Γερμανών

O θεός Οντίν
Η θρησκεία των αρχαίων Γερμανικών φύλων και των Σκανδιναβών ήταν κοινή, είχαν τους ίδιους κοσμογονικούς μύθους, λάτρευαν τους ίδιους θεούς με μέγιστο θεό τον Όντιν (Woden στα Αγγλικά, Wodan στα Ολλανδικά, Wotan στα Γερμανικά) πατέρα θεών και ανθρώπων όπως ήταν ο Δίας στην Ελληνική μυθολογία. Ζούσαν νομαδικά με αρχηγό κάποιο φύλαρχο που δέν είχε περισσότερα δικαιώματα απο τους υπόλοιπους κατοίκους της φυλής, οι επιβλητικές αυτοκρατορίες που δημιούργησαν μετά την εποχή των Φράγκων ήταν μίμηση της Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Ήταν πολύ χαλαροί στην θρησκευτική πίστη, ποτέ δέν διακρίθηκαν απο θρησκευτικό φανατισμό με εξαίρεση τις ανθρωποθυσίες που απαιτούσε ο Όντιν, σάν μιμητικός λαός ασπάστηκαν και τους θεούς των νοτίων λαών με τους οποίους ήρθαν σε επαφή όπως ο Δίας, ο Απόλλωνας και ο Άρης. Λίγα πράγματα γνωρίζουμε για την αρχαία θρησκεία τους οι περισσότερες πηγές προέρχονται απο περιγραφές του Ιούλιου Καίσαρα, του Τάκιτου (1ος αιώνας μ.χ.), τους χριστιανούς ιεραποστόλους και τα ελάχιστα αρχαιολογικά ευρήματα. Στην θρησκεία τους επικρατούσαν δύο μεγάλες οικογένειες θεών οι Έζιρ (Aesir) που εκπροσωπούσαν την τάξη και την ασφάλεια του σύμπαντος και οι Βάνιρ (Vanir) που εκπροσωπούσαν τις δυνάμεις της φύσης, αντίπαλοι τους ήταν οι κακοί Τζότναρ (Jotnar) που εκπροσωπούσαν το χάος και την καταστροφή. Οι κακοί γίγαντες ήταν σε συνεχή διαμάχη με τους υπόλοιπους καλούς θεούς, παρατηρούμε μεγάλες ομοιότητες με την Ελληνική θεογονία που οφείλονται στις προϊστορικές επαφές των Ελλήνων με τους Υπερβόρειους απο την 3η χιλιετία π.χ.

Ο θεός Θώρ με το μαγικό σφυρί
Σύμφωνα με το Σκανδιναβικό έπος δημιουργίας το Βολούσπα (Voluspa) η φωτιά και ο πάγος συγκρούστηκαν με δύναμη μεταξύ τους και το σύμπαν απέκτησε ζωή, τα τρία αδέρφια ο Όντιν, ο Βίλι και ο Βέ δημιούργησαν τον κόσμο από το σώμα ενός γίγαντα τον οποίο είχαν σφάξει και τους ανθρώπους από δύο δέντρα. Ο κόσμος μετά την δημιουργία του χωρίστηκε σε τρία μέρη : το μέρος των Θεών (οι άγγελοι κατά την χριστιανική θρησκεία), το μέρος των γιγάντων (οι δαίμονες κατά την χριστιανική θρησκεία) και η περιοχή των ανθρώπων. Το τέλος του κόσμου περιγράφεται απο το έπος Ραγναρόκ (Ragnarok) που περιγράφει με λεπτομέρειες την σκληρή μάχη ανάμεσα στους θεούς και τους γίγαντες όπως στην χριστιανική αποκάλυψη. Η διαφορά εδώ είναι οτι το τέλος θα είναι πολύ τραγικό η γή θα βυθιστεί, ο ήλιος και τα αστέρια θα σταματήσουν να λάμπουν, θα πεθάνουν όλοι οι θεοί επιζώντας μόνο δύο άνθρωποι οι Λιφθρασίρ (Lifthrasir) and Λίφ (Lif) που θα δημιουργήσουν το νέο σύμπαν. Οι αρχαίοι Γερμανοί πίστευαν στην μετα θάνατο ζωή, οι σπουδαιότεροι άνθρωποι που ζούσαν ενάρετα ή σκοτώνονταν στις μάχες πήγαιναν στην Βαλχάλα τόπο κατοικίας του θεού Όντιν, για τους υπόλοιπους πίστευαν οτι η ψυχή μετανσαρκώνεται σε άλλους ανθρώπους ή ζώα, για τους χειρότερους ανθρώπους η ψυχή χάνεται. Οι βασικότεροι αρχαίοι Γερμανικοί θεοί ήταν :


Ο μέγιστος θεός Οντίν
Οντίν (Odin) ο γιός του Μπόρ ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων τόσο στους Σκανδιναβούς όσο και στους αρχαίους Γερμανούς είναι ο προστάτης της γνώσης, των επιστημών, της μαγείας, του πλούτου και των νεκρών. Η αγάπη του για την γνώση ήταν τεράστια την απέκτησε τελικά πίνοντας νερό απο την μαγική πηγή του Μιμίρ, για να τα καταφέρει αναγκάστηκε να θυσιάσει το ένα μάτι του γι'αυτό απεικονίζεται σαν μονόφθαλμος. Ο Οντίν είχε μεγάλες ικανότητες όπως να αλλάζει μορφές μπορούσε να μεταμορφώνεται σε γεράκι και λύκο, ήταν ο κύριος της Βαλχάλα ενός τόπου που επικρατούσε πλήρη ευδαιμονία σάν τον χριστιανικό παράδεισο. Σύζυγος του η Φρίγκα με την οποία απέκτησε πολλά παιδιά τους κατώτερους θεούς, οι κόρες του οι Βαλκυρίες είχαν ιερό καθήκον να μεταφέρουν τις ψυχές των πιό γενναίων πολεμιστών απο τις μάχες στην Βαλχάλα. Το όνομα του σχετίζεται γλωσσολογικά με τον Οντίν/Ντανάν/Δαναός δηλαδή τους Δαναούς/Έλληνες ίσως ήταν ο αρχηγός των Δαναών του θεού Απόλλωνα που κατάκτησαν την Σκάντζα/Υπερβόρεια την 3η - 4η χιλιετία π.χ.
Φρίγκα (Frigga) η σύζυγος του Οντίν η μητέρα θεών και ανθρώπων, το όνομα της σημαίνει αγαπημένη ήταν η θεά της γονιμότητας, της μητρότητας, της τεκνοποίησης και του γάμου. Αναφέρεται επιπλέον σάν θεά της σοφίας, της μαγείας και του πεπρωμένου γνωρίζοντας την μοίρα κάθε ανθρώπου, πολλοί μύθοι την παρουσιάζουν να έχει ερωτικές σχέσεις και με τα άλλα δύο αδέλφια του Οντίντους Βίλι και Βέ.
Θορ (Thor) ο Θεός του Κεραυνού (Thunor στα Αγγλικά, Donar στα Ολλανδικά, Donner στα Γερμανικά) ο σημαντικότερος απο τους γιούς του Οντίν που χειρίζεται το σφυρί, ελέγχει τα μετεωρολογικά φαινόμενα προστατεύει την αρμονική ζωή των κατοίκων, τις κοινωνίες και τον νόμο. Πολύ συχνά είχε γίνει ο πιό αγαπημένος θεός των Γερμανικών φυλών επειδή απαγόρευε τις ανθρωποθυσίες σε αντίθεση με τον πατέρα του Όντιν που τις ζητούσε.
Φρέγια (Freyja) η Θεά της Γης και του Έρωτα (Frija στα Ολλανδικά, Freia στα Γερμανικά, Freo στα Αγγλικά) κόρη του Οντίν ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τον έρωτα και το σέξ ταυτίζεται με την Ελληνική Αφροδίτη, ο σύζυγος της Φρέι έπαιρνε την μορφή φαλλού. Ήταν η μεγαλύτερη και η ηγέτιδα των Βαλκυριών που είχαν καθήκον να μεταφέρουν τις ψυχές των πιό γενναίων πολεμιστών απο τις μάχες στην Βαλχάλα.
Μπόρ (Bor) γιός του γίγαντα Μπούρι, πατέρας του Οντίν, του Βέ και του Βίλι, το όνομα του σχετίζεται με τον Μπόρ/Υπέρ επώνυμο των Υπερβόρειων στους Ελληνικούς μύθους.
Λόκι (Loki) ο σκανδαλιάρης θεός της Γερμανικής μυθολογίας γιος του Φαρμπάουτι και της Λάουφει ο οποίος με διπλό ρόλο θεωρείται θεός αλλά και γίγαντας, για ένα διάστημα είχε κατορθώσει να ζήσει μαζί με τους θεούς. Ξεγέλασε τον Οντίν και αδελφοποιήθηκε μαζί του γι'αυτό έμενε ατιμώρητος για όλες τις κακές πράξεις του κάτι που δέν συνέβαινε με κανέναν άλλον απο τους Εσίρ, ήταν όμορφος στην εμφάνιση αλλά καταχθόνιος και απρόβλεπτος.
Εγκίρ (Egir) ανήκε στους γίγαντες, θεός της θάλασσας που αντιπροσώπευε την καταστροφική δύναμη των ωκεανών.
Μάγκνι (Magni) θεός της δύναμης γιός του Θώρ, ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να σηκώσει το σφυρί του Θώρ εκτός απο τον πατέρα του.
Χέλ (Hel) θεά του Κάτω κόσμου κόρη του Λόκι άν και κόρη γιγάντων συγκαταλέγεται στους θεούς, εξορίστηκε απο τον Οντίν στον Άδη οπου απέκτησε την εξουσία πάνω στους ανθρώπους που δέν πέθαιναν στην μάχη αλλά απο ασθένεια ή γηρατειά, το όνομα της σχετίζεται με την Αγγλική λέξη για την κόλαση.
Έλλι (Elli) θεά της τρίτης ηλικίας και των γηρατειών, έγινε γνωστή απο μιά μάχη στην οποία κατάφερε να νικήσει τον παντοδύναμο Θώρ
Σόλ (Sol) θεά του ηλίου κόρη του Μουντιλφάρι και της Γκλαούρ, σχετίζεται με την Αγγλική λέξη για τον ήλιο ιππεύοντας στον ουρανό ένα άρμα που το σέρνουν δύο άλογα, την καταδιώκει ένας λύκος ο Σκόλλ που θέλει να την καταβροχθήσει. Σύμφωνα με τον μύθο κάποια μέρα θα την πιάσει ο Σκόλλ και θα την φάει αλλά αυτή θα αντικατασταθεί απο την κόρη της.
Μόντι (Modi) γιός του Θώρ θεός της οργής στην μάχη με λίγους οπαδούς του, οι οπαδοί του έπαιρναν ναρκωτικά πρίν την μάχη για να φτάσουν σε επίπεδα μανίας, αγαπημένος αδελφός του Μάγκνι.

Τα πρώτα Γερμανικά φύλα την εποχή της Ρωμαικής αυτοκρατορίας

Ο Γερμανός στρατάρχης Αρμίνιος
Το πρώτο οργανωμένο Γερμανικό φύλλο που εμφανίστηκε στην ιστορία τον 2ο αιώνα π.χ. ήταν οι Τεύτονες οι οποίοι με αρχηγό τον Τευτόβοδο μετακινήθηκαν προς το Δούναβη και εισέβαλαν μαζί με τους Κίμβρους στη Γαλατία και την Ιταλία (114 π.χ.). Λεηλάτησαν όλες τις περιοχές που συναντούσαν στον δρόμο τους για μιά περίπου δεκαετία μέχρι την συντριβή τους απο τον Ρωμαίο στρατηγό Μάριο κοντά στο Αίξ της Προβηγκίας (102 π.χ.), απο τότε οι Τεύτονες διαλύθηκαν ή συγχωνεύτηκαν με τους υπόλοιπους Γερμανούς. Ο Ιούλιος Καίσαρας ο ιδρυτής της Ρωμαικής αυτοκρατορίας είδε πρώτος απο όλους τον τεράστιο Γερμανικό κίνδυνο κατανοώντας οτι άν δέν κατακτήσει τα εδάφη τους ανατολικά του Ρήνου δέν θα μπορούσε να ισχυροποιήσει την αυτοκρατορία του. Οι Γερμανοί περιγράφονται απο τον Ιούλιο Καίσαρα σάν βάρβαροι και απολίτιστοι σε αντίθεση με τους Γαλάτες που μπορούσαν εύκολα να εκπολιτιστούν, την εποχή του εμφανίστηκε ένα άλλο ισχυρό Γερμανικό φύλλο οι Αλαμανοί που επιχείρησαν όπως οι Τεύτονες μισό αιώνα πρίν να εισβάλλουν στην Γαλατία. Ο Καίσαρας τους συνέτριψε, ετοίμαζε στρατό να τους διαλύσει εισβάλλοντας ανατολικά του Ρήνου αλλά τα σχέδια του τελικά δέν πραγματοποιήθηκαν λόγω της δολοφονίας του, λίγους αιώνες αργότερα οι φόβοι του Καίσαρα θα γίνουν πραγματικότητα όταν χάρη των Γερμανών θα διαλυθεί η κραταιά Ρωμαική αυτοκρατορία. Η περιοχή που ζούσαν οι Γερμανοί εκείνο τον καιρό περιγράφεται απο τους Ρωμαίους σάν Μεγάλη Γερμανία τα όρια της έφταναν στα δυτικά ώς τον Ρήνο, στα ανατολικά ώς τον Πολωνικό Βιστούνα, στα νότια ώς τις Άλπεις και στα βόρεια ώς την Βόρεια Θάλασσα.

Αρμίνιος
Ο Οκταβιανός Αύγουστος ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον της Μεγάλης Γερμανίας (12 π.χ.) κατάφερε να κατακτήσει μερικές περιοχές στα δυτικά μεταφέροντας τα σύνορα μεταξύ τους απο τον ποταμό Ρήνο στον ποταμό Έλβα. Τα σχέδια των Ρωμαίων χάλασε λίγα χρόνια αργότερα ο μεγάλος εθνικός ήρωας των Γερμανών Αρμίνιος (18 π.χ. - 21 μ.χ.) που ελευθερώνοντας τις κατακτημένες απο τον Αύγουστο περιοχές μεταξύ Ρήνου και Έλβα διέλυσε οριστικά όλα τα όνειρα των Ρωμαίων για εξάπλωση της αυτοκρατορίας τους ανατολικά του Ρήνου. Το 7 μ.Χ. τοποθετήθηκε απο τον Αύγουστο έπαρχος της περιοχής μεταξύ Ρήνου και Έλβα ο σκληρός στρατιωτικός Πόπλιος Κοϊντίλιος Βάρος ο οποίος το 4 μ.χ. σάν διοικητής της Ιουδαίας είχε σταυρώσει 2.000 άτομα με πρόσχημα μιά εξέγερση. Το καλοκαίρι του 9 μ.χ. ο Βάρος επέστρεψε στην περιοχή με τρείς Ρωμαικές λεγεώνες, με την άφιξη του πληροφορήθηκε οτι ο Γερμανός αρχηγός Αρμίνιος ετοιμάζει τις φυλές του για εξέγερση εναντίον των Ρωμαίων, τότε με τον πολυπληθή στρατό του 25.000 περίπου στρατιωτών βάδισε εναντίον του μέσα στα Γερμανικά δάση. Ο πανέξυπνος Αρμίνιος άν και ο στρατός του ήταν σημαντικά μικρότερος με μόνο 15.000 άνδρες γνώριζε πολύ καλά τόσο την άγνωστη για τον Βάρο τοπογραφία τις περιοχής όσο και τις τακτικές του Ρωμαικού στρατού αφού είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Ρώμη με πλούσια στρατιωτική εκπαίδευση. Η μάχη στον Τευτοβούργιο Δρυμό έληξε με ολοκληρωτική συντριβή των Ρωμαίων απο τις Γερμανικές δυνάμεις του Αρμίνιου, οι Ρωμαίοι σκοτώθηκαν σχεδόν όλοι η ήττα αυτή αποτελεί μιά απο τις πιό μαύρες σελίδες της ιστορίας τους, ο Βάρος την τελευταία στιγμή αυτοκτόνησε για να μήν πέσει στα χέρια των Γερμανών. Ο Αρμίνιος ελευθέρωσε όλα τα εδάφη ανατολικά του Ρήνου, ο γηραιός αυτοκράτορας Αύγουστος 72 χρονών τότε βρέθηκε σε τραγική θέση όταν έμαθε τα δυσάρεστα νέα της ήττας.

Γερμανικός
Την ντροπή για τους Ρωμαίους ανέλαβε να ξεπλύνει ο μεγάλος ευγενής της Ρωμαικής αυτοκρατορικής οικογένειας Γερμανικός (15 π.χ. - 19 μ.χ.) γιός του Νέρωνος Κλαύδιου Δρούσου μικρότερου αδελφού του αυτοκράτορα Τιβέριου, γιού της αδελφής του αυτοκράτορα Αυγούστου εγγονός της τρίτης συζύγου του Λιβίας αδελφός του μετέπειτα αυτοκράτορα Κλαυδίου και πατέρας του αυτοκράτορα Καλιγούλα. Ο Γερμανικός ήταν πολύ αγαπητός στον Ρωμαικό λαό, ο Αύγουστος σκέφτηκε πολλές φορές να τον χρίσει διάδοχο του αλλά τελικά πρίν τον θάνατο του (14 μ.χ.) έδωσε το χρίσμα στον θείο του Τιβέριο με την προυπόθεση να υιοθετήσει τον Γερμανικό και να τον κηρύξει διάδοχο του. Με την άνοδο του Τιβέριου στον θρόνο ο Γερμανικός οδήγησε τον Ρωμαικό στρατό σε εκστρατεία εναντίον του Γερμανού αρχηγού Αρμίνιου που 5 χρόνια νωρίτερα είχε αποδεκατίσει τον Ρωμαικό στρατό μειώνοντας τραγικά το γόητρο του, στην πρώτη του εκστρατεία ο Γερμανικός συνέτριψε τους Μαρσούς στον ποταμό Ρούρ συλλαμβάνοντας αιχμάλωτη την γυναίκα του Αρμίνιου. Στην συνέχεια νίκησε τους Χερούσκους την φυλή του Αρμίνιου, η οριστική σύγκρουση έγινε στην μάχη του ποταμού Βέζερ οπου ο Γερμανικός κατάφερε νέο μεγάλο κτύπημα στους Γερμανούς, ο Αρμίνιος αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Η νίκη επισκιάστηκε απο μεγάλες απώλειες στον στόλο λόγω τρικυμίας, ο Γερμανικός επέστρεψε στην Ρώμη να τελέσει μεγαλοπρεπή θρίαμβο αλλά οι νίκες αυτές έμειναν χωρίς κανένα αντίκρυσμα αφού όλα τα Ευρωπαικά εδάφη ανατολικά του Ρήνου παρέμειναν στους Γερμανούς. Λίγο αργότερα ο Γερμανικός πέθανε πρόωρα (19 μ.χ.) πιθανώς δηλητηριασθείς απο τον θείο του αυτοκράτορα Τιβέριο, δύο χρόνια αργότερα (21 μ.χ.) δολοφονήθηκε ο Αρμίνιος σε αντιμαχόμενες Γερμανικές συγκρούσεις.

Οι Βησιγότθοι

Αλάριχος ο 1ος
Οι Γερμανοί τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες οργανώθηκαν στρατιωτικά σε βάρβαρες πολεμικές φυλές ξεκινώντας επιδρομές αρχικά κατά της ενωμένης Ρωμαικής αυτοκρατορίας στην συνέχεια κατά του Βυζαντίου, οι επιδρομές κατά του Δυτικού Ρωμαικού κράτους είχαν σάν αποτέλεσμα την κατάλυση του αναλαμβάνοντας στις ίδιες περιοχές την εξουσία. Τα πρώτα σοβαρά Γερμανικά φύλλα που διαμορφώθηκαν απο τον 1ο αιώνα μ.χ. ήταν οι Γότθοι, οι Βάνδαλοι και οι Αλαμανοί, οι Γότθοι στην συνέχεια διασπάστηκαν σε Βησιγότθους, Οστρογότθους και Ερούλους. Οι Αλαμανοί ήταν απόγονοι των Σουηβών ενός απο τα πρώτα Γερμανικά φύλλα που εμφανίστηκαν στην ιστορία τον 1ο αιώνα π.χ., οι Σουηβοί όπως είπαμε εισβάλλοντας στην Γαλατία γνώρισαν την συντριβή απο τον Ιούλιο Καίσαρα. Κύρια πηγή για τις πληροφορίες που έχουμε για τις αρχαίες Γερμανικές φυλές ιδιαίτερα τους Γότθους ήταν ο περίφημος Βυζαντινός Γερμανολόγος Ιορδάνης κληρικός της εποχής του Ιουστινιανού. Ο Ιορδάνης έπαιρνε στοιχεία για το έργο του απο τον Κασσιόδωρο βασικό υπουργό του Θεοδώριχου του Μεγάλου του μεγαλύτερου Γερμανού Οστρογότθου βασιλιά, η συγγραφή του έργου του ξεκίνησε το 530 ολοκληρώθηκε το 551. Απο τον 1ο αιώνα μ.χ. οι Γότθοι αποσπάστηκαν απο τους υπόλοιπους Γερμανούς μετακινήθηκαν κατά μήκος του Βιστούλα κατέληξαν στην περιοχή της σημερινής Ουκρανίας η οποία στα αρχαία χρόνια ήταν γνωστή σάν Σκυθία με πρωτεύουσα το Αρχάϊμ, στον Δνείπερο.

To βασίλειο των Βησιγότθων το 500
Τον 3ο αιώνα διασπάστηκαν σε Βησιγότθους, και Οστρογότθους, οι πρώτες επιδρομές στην Ρωμαική αυτοκρατορία έγιναν απο τους Αλαμανούς και τους Ερούλους έναν άλλο κλάδο των Γότθων που είχαν παραμείνει στην περιοχή της Δανίας χωρίς να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους Γότθους στην μετανάστευση τους στην Σκυθία. Η πρώτη Γερμανική επιδρομή έγινε απο τους Αλαμανούς στις αρχές του 3ου αιώνα ηττήθηκαν απο τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Καράκαλλα (212-217) που διεκδίκησε τον τίτλο του νικητή τους. Ακολούθησαν οι Ερούλοι οι οποίοι αφού διώχθηκαν απο τους Δανούς κατέβηκαν νοτιότερα πραγματοποιώντας την πρώτη πολύ σκληρή Γερμανική επιδρομή στον Ελληνικό χώρο (267) καταστρέφοντας εκ θεμελίων σχεδόν ολόκληρη την Αττική, τότε καταστράφηκε η συντριπτική πλειοψηφία των αρχαίων Αττικών μνημείων. Την ίδια σχεδόν εποχή (268) οι Αλαμανοί πραγματοποίησαν νέα ληστρική επίθεση στην Γαλατία και την βόρεια Ιταλία αλλά ηττήθηκαν ξανά και αποσύρθηκαν στην Γερμανία. Τρία χρόνια αργότερα στην μάχη της Ναισσού (271) οι Ερούλοι μαζί με τους υπόλοιπους Γότθους γνώρισαν και αυτοί με την σειρά τους συντριπτική ήττα απο τους Ρωμαίους για έναν περίπου αιώνα ζώντας βόρεια του Δούναβη δέν ενόχλησαν ξανά την αυτοκρατορία. Τον 4ο αιώνα η πρώτη Γερμανική επίθεση έγινε ξανά απο τους Αλαμανούς στην Γαλατία, στο Στρασβούργο (357) γνώρισαν συντριπτική ήττα απο τον Ρωμαίο στρατηγό και μετέπειτα αυτοκράτορα Ιουλιανό τον παραβάτη πολλοί μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Ρώμη. Το 364 η Ρωμαική αυτοκρατορία χωρίστηκε προσωρινά σε δύο τμήματα : η ανατολική Ρωμαική αυτοκρατορία ήταν υπο την διοίκηση του αυτοκράτορα Ουαλεντιανού (321 - 375, 364 - 375), η δυτική Ρωμαική αυτοκρατορία υπο την διοίκηση του αδελφού του αυτοκράτορα Ουάλλη (328 - 378, 364 - 378).

Ο αυτοκράτορας Ουάλης
Οι Αλαμανοί πραγματοποίησαν νέα επίθεση στην Γαλατία (366) στα όρια επικράτειας αυτοκράτορα Ουαλεντιανού (366) αλλά ηττήθηκαν ξανά. Στην ανατολική Ρώμη στα όρια επικράτειας του αυτοκράτορα Ουάλλη οι Βησιγότθοι άρχισαν ξανά να ενοχλούν με επιδρομές την περιοχή νότια του Δούναβη, ο αυτοκράτορας Ουάλης τους υποχρέωσαν σε ειρήνη με βαρύτατους όρους (369) στην συνέχεια αναχώρησε σε εκστρατεία στην Ασία. Οι Ούννοι βαρβαρικός λαός Μογγολικής καταγωγής επιτέθηκαν στους Βησιγότθους αναγκάζοντας τους να περάσουν τον Δούναβη αναγκάστηκαν να ζητήσουν άσυλο απο τον αυτοκράτορα Ουάλη ώστε να τους επιτρέψει να εγκατασταθούν στην Κάτω Μοισία (σημερινή Βουλγαρία) (376). Η σκληρή εκμετάλλευση των Βυζαντινών αρχόντων απέναντι τους ανάγκασε τους Βησιγότθους να επαναστατήσουν λεηλατώντας την Θράκη, ο αυτοκράτορας Ουάλης αφού έκλεισε ειρήνη με τους Πέρσες ετοιμάστηκε να τους αντιμετωπίσει. Στην μάχη της Ανδριανούπολης (378) οι Βυζαντινοί γνώρισαν απρόσμενα απίστευτη συντριβή, ο ίδιος ο αυτοκράτορας Ουάλης κατέφυγε στην σκηνή του σε λίγο την βρήκαν οι Γότθοι της έβαλαν φωτιά και κάηκε με όλους τους συντρόφους του, ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα Ρωμαίων απο Γερμανικά φύλλα μετά την εποχή του Αρμίνιου. Ο νέος αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο 1ος ο μέγας (346 - 395, 378 - 395) χειρίστηκε διπλωματικά το θέμα έκλεισε ειρήνη μαζί τους παραχωρώντας στους Οστρογότθους την Παννονία (σημερινή Ουγγαρία) και στους Βησιγότθους μαζί με τους Ερούλους την κάτω Μοισία (σημερινή Βουλγαρία). Το 395 ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο 1ος ο μέγας πέθανε και η άλλοτε κραταιά Ρωμαική αυτοκρατορία διασπάστηκε οριστικά στα δύο : η Ανατολική Ρωμαική Αυτοκρατορία ή Βυζάντιο με αυτοκράτορα τον μεγαλύτερο γιό του Αρκάδιο (377 - 408, 395 - 408) και η Δυτική Ρωμαική Αυτοκρατορία με αυτοκράτορα τον μικρότερο γιό του Ονώριο (384 - 423, 395 - 423).
Οι Βησιγότθοι εκμεταλλεύτηκαν την ανικανότητα του νεαρού αυτοκράτορα Αρκάδιου ξεκινώντας νέες επιδρομές, αρχηγός τους ήταν ο ικανότατος Αλάριχος ο 1ος (370 - 410) ο μεγαλύτερος βασιλιάς της ιστορίας τους.

Η εξάπλωση των Γερμανικών φύλων στην δυτική Ευρώπη
Οι Βησιγότθοι του Αλάριχου ξεκινώντας τις επιδρομές τους απο την Κωνσταντινούπολη και την Μακεδονία στην συνέχεια μέσω της Θεσσαλίας κατέβηκαν στην νότια Ελλάδα καταστρέφοντας οτι βρήκαν μπροστά τους. Στην Αττική έφτασαν μέσω των Θερμοπυλών σεβάστηκαν την ιστορία της Αθήνας η οποία είχε ρημαχτεί έναν αιώνα πρίν απο τις καταστροφές των Ερούλων, κατέστρεψαν μόνο τον Πειραιά απο εκεί προχώρησαν στην Πελοπόννησο, λεηλάτησαν την Κόρινθο, το Άργος και την Σπάρτη. Το Βυζαντινό κράτος ζήτησε βοήθεια απο τον στρατηγό Στηλίχωνα (396) επίτροπο του ανήλικου αυτοκράτορα Ονώριου, ο Στηλίχων με τεράστιο στρατό απο την Ρώμη περικύκλωσε τους άνδρες του Αλάριχου στο όρος Φολόη της Αρκαδίας, ο Αλάριχος αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει, οι Βησιγότθοι κατέφυγαν στην Ιλλυρία. Στην δύση εμφανίστηκαν ξανά οι Αλαμανοί περισσότερο απειλητικοί απο ποτέ έτοιμοι να πάρουν εκδίκηση για τις προηγούμενες ήττες τους εισέβαλαν στην Γαλατία κυριεύοντας την Αλσατία και το δυτικό τμήμα της σημερινής Ελβετίας (406). Οι καταστροφές και οι λεηλασίες που προκάλεσαν τότε οι Αλαμανοί ήταν απίστευτες οι δύο ανίκανοι γιοί του Θεοδοσίου του μέγα δέν κατάφεραν να σταματήσουν την επέλαση των Γερμανικών φύλων σε δύση και ανατολή ιδρύοντας για πρώτη φορά ανεξάρτητα βασίλεια μέσα στα εδάφη της πρώην κραταιάς Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Ο Αλάριχος των Βησιγότθων εν τω μεταξύ που είχε καταφύγει στην Ιλλυρία οργανώθηκε και ξεκίνησε νέα εκστρατεία στην Ιταλική χερσόνησο, λεηλάτησε όλα τα εδάφη που βρήκε στον δρόμο του και για πρώτη φορά την ίδια την Ρώμη (410) την ίδια χρονιά ο Αλάριχος πέθανε σε ηλικία 40 ετών, οι Ρωμαίοι χριστιανοί ερμήνευσαν τον αιφνίδιο θάνατο του σάν θεία δίκη λόγω της λεηλασίας του Βατικανού.

Οι Οστρογότθοι και οι Βάνδαλοι


Ο αυτοκράτορας Οδόακρος (σε νόμισμα)
Την ίδια εποχή μιά άλλη Γερμανική φυλή οι Βάνδαλοι σε συμμαχία με τους Αλανούς νομάδες Ιρανικής καταγωγής έφτασαν μέσω του Δούναβη στην Γαλατία και την λεηλάτησαν, στην συνέχεια πέρασαν στην Ιβηρική χερσόνησο και εγκαταστάθηκαν στην Ανδαλουσία οπου ίδρυσαν ομόσπονδες συμμαχίες. Στους Βησιγότθους μετά τον θάνατο του Αλάριχου παραχωρήθηκε απο τον Ονώριο η Ακουιτανία επειδή τους θεωρούσε σάν τους πιό κατάλληλους να χτυπήσουν τους Βανδάλους, οι Βησιγότθοι πραγματικά ώς το 475 κατέκτησαν ολόκληρη την Ιβηρική διώχνοντας όλους τους Βανδάλους στην Αφρική. Το 439 οι Βάνδαλοι κατέλαβαν την Καρχηδόνα εγκαθιστώντας σε αυτή την πρωτεύουσα του κράτους τους, απο την Καρχηδόνα με αρχηγό τον Γκιζέριχο ξεκίνησαν σκληρές πειρατικές επιδρομές στο Βυζάντιο και την Ρώμη. Προσπάθησαν να εισβάλλουν στην Πελοπόννησο αλλά ηττήθηκαν απο τους Μανιάτες στην μάχη της Κενίπολης, εξοργισμένος απο την ήττα ο Γκιζέριχος επιτέθηκε στην Ζάκυνθο και έσφαξε όλους τους κατοίκους. Επιτέθηκε με ισχυρό πειρατικό στρατό στην Ρώμη, την λεηλάτησε άγρια για δύο βδομάδες (455) καταστρέφοντας έργα τέχνης, οικοδομήματα, αγάλματα, η έκταση της λεηλασίας ήταν τόσο μεγάλη που το όνομα βανδαλισμός έμεινε στην ιστορία για χάρη τους. To 476 o Φλάβιος Οδόακρος (433 - 493) στρατηγός Γερμανικής καταγωγής, Ρούγιος κατά τον Ιορδάνη ανέτρεψε τον τελευταίο αυτοκράτορα της δυτικής Ρωμαικής αυτοκρατορίας Ρωμύλο Αυγουστύλο και έγινε ο πρώτος Γερμανός αυτοκράτορας στην ιστορία τον βοήθησαν σε αυτό και οι Ερούλοι που βρισκόντουσαν στην Ιταλία .

Νόμισμα Θευδέριχου του 1ου του μέγα
Ο Οδόακρος ένοιωθε τον εαυτό του ανασφαλή αρχικά γι'αυτό δήλωσε υποταγή στον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ζήνωνα (474 - 475 και 476 - 491) ενώ επέτρεψε στον νόμιμο δυτικό αυτοκράτορα Ιούλιος Νέπως να διοικήσει την Δαλματία. Οι Οστρογότθοι την ίδια εποχή βρισκόντουσαν στο Βυζάντιο, εκεί εργάζονταν σάν μισθοφόροι στο πλευρό του αυτοκράτορα Ζήνωνα αλλά ήταν πάντα πολύ επικίνδυνοι για εξέγερση και λεηλασίες, είχαν ασπαστεί το χριστιανικό δόγμα του Αρειανισμού όπως έκαναν οι περισσότεροι Γερμανοί εκείνης της εποχής ανάμεσα τους και ο Οδόακρος. Η δύναμη του Οδόακρου συνεχώς αυξανόταν βρισκόταν σε συνεννοήσεις με όλα τα Γερμανικά φύλλα, ο αυτοκράτορας Ζήνων άν και είχε δεχτεί την υποτέλεια του τον φοβήθηκε γι'αυτό πρότεινε στους Οστρογότθους του Βυζαντίου να καταλάβουν την Ιταλία με αντάλλαγμα να την κρατήσουν οι ίδιοι (488) έτσι ο Ζήνων απηλλάγη απο όλους τους Γερμανικούς κινδύνους. Την ίδια χρονιά ο βασιλιάς τον Οστρογότθων Θευδέριχος ο 1ος ο μέγας (454 - 526, 471 - 526) εισέβαλε στην Ιταλία εναντίον του Οδόακρου κερδίζοντας απανωτές μάχες κατέλαβε την Βερόνα (489), τον Άδδα (490) και την Ραβέννα (493) τότε οι δύο Γερμανοί αντίπαλοι αποφάσισαν να υπογράψουν ειρηνική συνθήκη να συγκυβερνήσουν την Ιταλία. Ύστερα απο γεύμα που ακολούθησε ο Θευδέριχος των Οστρογότθων σκότωσε με τα χέρια του τον Οδόακρο παραμένοντας ο μοναδικός βασιλιάς ολόκληρης της Ιταλίας, δήλωσε και αυτός υποταγή στον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ζήνωνα διατηρώντας τους Ρωμαικούς τύπους. Προσπάθησε να συμμαχήσει με τα υπόλοιπα Γερμανικά φύλλα με επιγαμίες όπως με τους νεοεμφανιζόμενους Φράγκους και τους Βανδάλους παντρεύοντας τον βασιλιά των Βανδάλων Θρασαμούνδο με την αδελφή του Αμαλαφρίδα (500).

Κέρντικ - ιδρυτής του βασιλείου του Ουέσσεξ
Την ίδια εποχή (495) ο Σάξονας Γερμανός φύλαρχος Κέρντικ σύμφωνα με τα Αγγλοσαξονικά χρονικά αποβιβάστηκε με τον γιό του Κινρίκ στο Χάμπσαϊρ της Μεγάλης Βρετανίας με τρία πλοία σκοτώνοντας τον τοπικό Βρετανό Κέλτη βασιλιά Νατανλέοντ (508). Ο Κέρντικ ίδρυσε το βασίλειο του Ουέσσεξ το οποίο σύντομα θα κατακτήσει ολόκληρη την Βρετανία, ο ίδιος έγινε ο πρώτος βασιλιάς (519 - 534). Στην Βουργουνδιά επανερχόμενοι ο καθολικός βασιλιάς Σιγισμούνδος σκότωσε το γιό του τον Σεργέρικο (552) εγγονό του Θευδέριχου, ο Θευδέριχος αντέδρασε άμεσα εισβάλλοντας στην Βουργουνδία και προσάρτησε το νότιο κομμάτι της το 523. Έφτασε στο μέγιστο σημείο της δόξας του αλλά ο νέος καθολικός βασιλιάς των Βανδάλων ο Χιλδέριχος φυλάκισε την Αμαλφρίδα και εξουδετέρωσε τη Γοτθική φρουρά του Θευδέριχου, ο Θευδέριχος ετοιμάστηκε να εκστρατεύσει κατά των Βανδάλων λίγο πρίν τον θάνατο του (526). Λίγο αργότερα οι στρατηγοί του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού Βελισάριος και Ναρσής κατέκτησαν διαλύοντας τόσο το βασίλειο των Βανδάλων στην Τυνησία όσο και το βασίλειο των Οστρογότθων στην Ιταλία.

Γελίμερος - σε νόμισμα
Στην Τύνιδα έφτασε ο Βελισάριος με 15.000 στρατό και 500 πλοία, συνέλαβε αιχμάλωτο τον Βάνδαλο βασιλιά Γελίμερο και τον μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη (534), ολόκληρη η Βόρεια Αφρική πέρασε ξανά στο Βυζάντιο οι ντόπιοι τον δέχθηκαν σάν ελευθερωτή ενώ οι Βάνδαλοι συγχωνεύτηκαν μαζί τους. Στην συνέχεια στράφηκε εναντίον των Οστρογότθων με πρόσχημα την δολοφονία της βασίλισσας τους συμμάχου του Ιουστινιανού, ακολούθησε εικοσαετής πόλεμος των Οστρογότθων με τους Βυζαντινούς στρατηγούς Βελισάριο και τον Ναρσή απο το 551, το κράτος των Οστρογότθων κατακτήθηκε μετά απο πολύ κόπο και απώλειες (553) που εξάντλησαν σημαντικά τον Βυζαντινό στρατό. Μετά την κατάκτηση των Βανδάλων και των Οστρογότθων ο Ιουστινιανός στράφηκε εναντίον των Βησιγότθων της Ισπανίας αλλά ο εξαντλημένος Βυζαντινός στρατός δέν θα καταφέρει τίποτα περισσότερο απο το να καταλάβει μερικές πόλεις της ΝΑ Ισπανίας όπως Καρθαγένη, Μαλάγα, Γάδειρα και Κόρδοβα.

Η επέλαση των Φράγκων


Χλωδοβίκος ο 1ος των Φράγκων
Μετά τα πρωτογερμανικά κύματα των Γότθων, των Αλαμανών και των Βανδάλων τον 5ο - 6ο αιώνα μ.χ. εμφανίζονται οι Φράγκοι ένας νεοσύστατος συνασπισμός που κατέβηκε τον 3ο αιώνα απο την Βαλτική περιλαμβάνοντας παλιές διαλυμένες Γερμανικές φυλές. Ο αυτοκράτορας Γαλλιηνός (254 μ.χ.) τους απώθησε στην δεξιά όχθη του Ρήνου τότε διαχωρίστηκαν σε δύο μεγάλες υποομάδες του Σάλιους και τους Ριπουάριους Φράγκους, την εποχή του αυτοκράτορα Πόστομου (258 - 262 μ.χ.) άρχισαν να κατατάσσονται σάν μισθοφόροι στον Ρωμαικό στρατό. Οι Ριπουάριοι εγκαταστάθηκαν στην σημερινή Φλάνδρα πρόγονοι των σημερινών Ολλανδών, οι Σάλιοι ανατολικά του Ρήνου στα σύνορα με την Γαλατία απο αυτούς θα προκύψει σύντομα η πρώτη μεγάλη Γερμανική αυτοκρατορία με τον Καρολομάγνο.
Οι Φράγκοι όπως και τα υπόλοιπα πρωτογερμανικά φύλλα ήταν υψηλόσωμοι με ανοιχτό χρώμα δέρματος φορούσαν βράκες από λινό ύφασμα ή δέρμα ζώου και άφηναν συχνά ακάλυπτο το πάνω μέρος του σώματός τους. Είχαν ξανθά μακριά μαλλιά και γενειάδες, πολλές φορές ξύριζαν τα γένια αφήνοντας μόνο το μουστάκι όπως οι Γαλάτες διέθεταν πρωτόγονα μέσα για την καλλιέργεια της γής τους γι'αυτό κάλυπταν τις ανάγκες τους με λεηλασίες, είχαν εκπληκτική έμφυτη ικανότητα στην επεξεργασία των μετάλλων. Όπως αναφέραμε ο τρόπος ζωής των Γερμανικών φύλων μπορούσε να αλλάξει εύκολα σε θέματα θρησκείας και κοινωνικής οργάνωσης μιμούνταν τους λαούς με τους οποίους έρχονταν σε επαφή. Η μίμηση αυτή ήταν η αιτία να ασπαστούν τα προχριστιανικά χρόνια τους αρχαίους Έλληνες θεούς και τον χριστιανισμό στην συνέχεια, μιμούμενοι τον πολυτελή τρόπο ζωής των Ρωμαίων αυτοκρατόρων μετά την κατάκτηση της Γαλατίας οι αρχηγοί τους απο απλοί φύλαρχοι έγιναν επιβλητικοί βασιλείς ή αυτοκράτορες.

Τα βασίλεια των Μεροβίγγειων
Οι Φράγκοι βασιλείς καθιέρωσαν τον Σαλικό νόμο ώστε ο θρόνος να κληρονομείται απο τον πατέρα μόνο στους γιούς συνήθεια των Γερμανών φυλάρχων όχι σε κόρες όπως παρατηρούσαμε πολλές φορές στην Ρωμαική αυτοκρατορία, η συνήθεια αυτή έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Έκαναν έντονη την εμφάνιση τους στην Νορμανδία και την Καμπανία με την εξασθένιση της Ρωμαικής αυτοκρατορίας αλλά συνάντησαν την τελευταία σοβαρή αντίσταση απο τον σπουδαίο Ρωμαίο στρατηγό Αέτιο (390 - 454) τον νικητή του Αττίλα, μετά τον θάνατο του Αέτιου εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα του Μοζέλα. Αρχηγός τους αναφέρεται ο φύλαρχος Κλοντιόνε, γιός του ήταν ο Μεροβαίος (415 - 457) που βασίλευσε μεταξύ 447 - 457 και έδωσε το όνομα του στην δυναστεία των Μεροβιγγείων για την οποία έχουν ακουστεί πολλοί θρύλοι ένας απο αυτούς λέει οτι ήταν αρρένες απόγονοι του Ιησού και της Μαρίας Μαγδαλινής. Γιός του Μεροβαίου ήταν ο Χιλδέριχος ο 1ος (440 - 481) που βασίλευε στην περιοχή του Παρισιού σάν υποτελής του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αιγίδιου, είχαν ασπαστεί τον Αρειανισμό όπως τα περισσότερα απο τα υπόλοιπα Γερμανικά φύλλα της εποχής. Ο γιός του Χιλδέριχου Χλωδοβίκος ο 1ος (466- 511 , 481 - 511) θα είναι ο ιδρυτής της Φραγκικής αυτοκρατορίας, νίκησε και σκότωσε τον τελευταίο Ρωμαίο αυτοκράτορα της δύσης Συάγριο γιό και διάδοχο του Αιγίδιου καταλαμβάνοντας την Γαλατία. Διέλυσε με αυτό τον τρόπο την δυτική Ρωμαική αυτοκρατορία αντικαθιστώντας την με το δικό του Φραγκικό βασίλειο, το Φραγκικό βασίλειο σταδιακά θα μετασχηματιστεί σε αντικαταστάτη της Ρωμαικής αυτοκρατορίας αλλά χωρίς ποτέ να καταφέρει να καταλάβει το Βυζάντιο στο οποίο βρισκόταν η καρδιά της παλιάς Ρώμης. Μέχρι την πτώση του δυτικού Ρωμαικού κράτους μιά σειρά διαμάχες θα ξεσπάσουν μεταξύ των Ανατολικών Ρωμαίων ή Βυζαντινών αυτοκρατόρων με τους Φράγκους/Γερμανούς κατακτητές αυτοκράτορες σχετικά με τα δικαιώματα του πραγματικού κληρονόμου του αρχαίου Ρωμαίου αυτοκράτορα.

Κλοθάριος ο 1ος
Ο Χλωδοβίκος μετά την ολοκληρωτική διάλυση του δυτικού Ρωμαικού βασιλείου έστρεψε το ενδιαφέρον του στην κατάκτηση των υπόλοιπων Γερμανικών λαών διασκορπισμένων στην δυτική Ευρώπη με σκοπό να δημιουργήσει μιά ισχυρή ενωμένη Γερμανική αυτοκρατορία. Παντρεύτηκε την χριστιανή πριγκίπισσα της Βουργουνδίας Χροδεχίλδη (493) βαπτίστηκε και ο ίδιος Καθολικός χριστιανός απο τον επίσκοπο του Ρένς (498) σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Γερμανούς ηγεμόνες που ήταν Αρειανιστές. Στράφηκε αρχικά εναντίον των Αλαμανών οι οποίοι απο το 406 είχαν δημιουργήσει δυτικά του Ρήνου ανεξάρτητο Γερμανικό κράτος με πρωτεύουσα την Αλσατία, μετά απο πολέμους μιάς δεκαετίας (496 - 506) τους υπέταξε ολοκληρωτικά ενσωματώνοντας τους στο Φραγκικό βασίλειο. Το 507 υπέταξε τους Βησιγότθους που υπήρχαν στα νότια της Γαλατίας πάνω απο τα Πυρηναία, οι Βησιγότθοι περιορίστηκαν μονάχα στην Ιβηρική εκεί θα αντέξουν δύο αιώνες ακόμα ώς την εποχή που θα διαλυθούν απο την εισβολή των Μαυριτανών μουσουλμάνων της Αφρικής (712). Δέν ήρθε σε σύγκρουση με τον βασιλιά Θευδέριχο τον μέγα των Οστρογότθων της Ιταλίας λόγω περιορισμένων δυνάμεων, αναγνωρίστηκε βασιλιάς απο τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αναστάσιο τον 1ο με πρωτεύουσα του κράτους του το Παρίσι (509). Οργάνωσε το βασίλειο του σύμφωνα με τα Ρωμαικά αυτοκρατορικά πρότυπα κάτι ξένο όπως είπαμε στα έθιμα των παλιών Γερμανών εφάρμοσε τον Σάλιο νόμο διαδοχής στους γιούς με επίσημη θρησκεία του κράτους του τον χριστιανισμό. Ο Χλωδοβίκος έχει στην ιστορία της δύσης την ίδια θέση με αυτή που έχει ο Μέγας Κωνσταντίνος στην ανατολή θεωρείται ο γενάρχης της σύγχρονης Ευρώπης, απο το όνομα του προέρχεται το Γερμανικό Ludwig και το Γαλλικό Louis απο τα ονόματα αυτά βγήκαν αργότερα οι μεγαλύτεροι βασιλιάδες των δύο χωρών. Ο Χλωδοβίκος πέθανε σε ηλικία 45 ετών, διάδοχος του ο γιός του Κλοθάριος ο 1ος (497 - 561, 511 - 561) ο οποίος με την σειρά του μοίρασε το βασίλειο του στους 4 γιούς του :

Χαριβέρτος βασιλιάς του Παρισιού (517 - 567)
Γουντράμ βασιλιάς της Βουργουνδίας (532 - 592)
Σιγεβέρτος βασιλιάς της Αυστρασίας (535 - 575)
Χλοθσίνδος βασιλιάς των Λομβαρδών

Το 568 ενα νέο Γερμανικό φύλλο οι Λομβαρδοί εμφανίστηκε απο τον βορρά που υπο την ηγεσία του Αλβοίνου κατέλαβε τα βόρεια της Ιταλικης χερσονήσου δίνοντας μέχρι και σήμερα στην περιοχή το όνομα του. Tα 4 βασικά βασίλεια που σχηματίστηκαν στο Γαλλικό έδαφος ήταν :


Η Βουργουνδία στην ΝΑ Γαλλία κοντά στα παράλια με την Μεσόγειο και τα σύνορα με την Ιταλία, πρωτεύουσα η Λυών
Η Ακουιτανία στην ΝΔ Γαλλία πάνω απο τα Ισπανικά σύνορα των Πυρηναίων πρωτεύουσα η Μπορντώ
Η Νευστρία στην ΒΔ Γαλλία στην κοιλάδα του Σηκουάνα, πρωτεύουσα το Παρίσι
Η Αυστρασία το σημαντικότερο απο τα τέσσερα βασίλεια στην ΒΑ Γαλλία περιλαμβάνοντας και τις Κάτω Χώρες

Η άνοδος στην εξουσία των Καρολιδών

Άγιος Αρνούλφος
Ο βασιλιάς της Αυστρασίας Σιγεβέρτος κατέκτησε το Πουατιέ και την Τουρραίνη δημιουργώντας το σημαντικότερο Φραγκικό βασίλειο στην συνέχεια δολοφονήθηκε (575) σε ηλικία 40 ετών, τον διαδέχτηκε ο γιός του Χιλδεβέρτος ο 2ος (570 - 595, 575 - 595) ο οποίος διαδέχθηκε και τον θείο του Γκουντράμ στην Βουργουνδία (592) ενώνοντας τα δύο στέμματα. Μετά τον πρόωρο θάνατο του το βασίλειο μοιράστηκε στους δύο γιούς του : Ο μεγαλύτερος Θευδέβερτος ο 2ος (586 - 612, 595 - 612) έγινε βασιλιάς της Αυστρασίας και ο μικρότερος Θευδέριχος ο 2ος (587 - 613, 595 - 613) έγινε βασιλιάς της Βουργουνδίας. Ο Θευδέριχος κληρονόμησε (612) και τον αδελφό του Θευδέβερτο τον 2ο στην Αυστρασία ενώνοντας ξανά τα δύο στέμματα, στην αυλή του Θευδέβερτου του 2ου έζησε ο ευγενής Αρνούλφος του Μέτς ή Άγιος Αρνούλφος (582 - 640) προ - προπάππους απο πατέρα του Καρολομάγνου διατελώντας μαγιοδρόμος. Το 613 νέος βασιλιάς του ενωμένου βασιλείου Βουργουνδίας - Αυστρασίας έγινε ο Κλοθάριος ο 1ος ο μέγας (584 - 629 , 613 - 629) γιός του Χιλπέριχου του 1ου της Νευστρίας (539 - 584) νόθου γιού του Κλοθάριου του 1ου. Ο Κλοθάριος ο 1ος ο μέγας ήταν ο πρώτος απόγονος του Χλωδοβίκου του 1ου που πήρε τον τίτλο του βασιλιά όλων των Φράγκων (613 - 629), τον διαδέχθηκε ο γιός του Δαγοβέρτος ο 1ος (603 - 639) βασιλιάς της Αυστρασίας (623- 634), των Φράγκων (629 - 634) και της Νευστρίας - Βουργουνδίας (629 - 639) ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Μεροβίγγειων με πραγματικές εξουσίες. Τον διαδέχθηκε ο γιός του Σιγεβέρτος ο 3ος (630 - 660, 634 - 660) ο οποίος διατήρησε μόνο την Αυστρασία έκτισε πολλές εκκλησίες, μοναστήρια αλλά έχασε την πραγματική εξουσία την οποία ασκούσε ο μαγιοδρόμος Ανσέγκιζελ (610 - 679) γιός του Αγίου Αρνούλφου επίσκοπου του Μέτς και της Αγίας Ντόντας.

Κάρολος Μαρτέλος - λεπτομέρεια απο τον τάφο του
Οι τελευταίοι Μεροβίγγειοι βασιλείς ήταν εξαιρετικά ανίκανοι, μειωμένων ικανοτήτων, ζούσαν άσωτη ζωή και πέθαιναν πολύ πρόωρα σε ηλικίες γύρω 25 ετών, η πραγματική εξουσία ανήκε στους μαγιοδρόμους τίτλος αντίστοιχος του σημερινού πρωθυπουργού ο βασιλιάς ήταν διακοσμητικός. Ο τίτλος του μαγιοδρόμου έγινε και αυτός κληρονομικός περνώντας στην ευγενή οικογένεια των Καρολιδών των απογόνων του Αγίου Αρνούλφου οι οποίοι τελικά την εποχή του Πεπίνου του βραχύ πατέρα του Καρολομάγνου θα τους αντικαταστήσουν παίρνοντας και τυπικά το στέμμα. Ο γιός του Ανσέγκιζελ Πεπίνος του Χέρσταλ (640 – 714) διαδέχθηκε τον πατέρα του στον τίτλο του μαγιοδρόμου ασχολήθηκε με την διαμάχη τους ομόλογους του μαγιοδρόμους της Νευστρίας Εμπροίν που ήθελαν να κατακτήσουν όλα τα Φραγκικά βασίλεια, τους αντιμετώπισε επιτυχώς. Πήρε τον τίτλο του δούκα όλων των Φράγκων, παντρεύτηκε την Πλεκτρούδη (670) αποκτώντας δύο γιούς τον Ντρόγκο της Καμπανίας και τον Γκρίμοαλντ που πέθαναν πρόωρα πρίν απο τον πατέρα τους. Απέκτησε και νόθο γιό τον Κάρολο Μαρτέλο απο μιά αυλική του την Αλπαίδα κάτι που εξόργισε την Πλεκτρούδη, ο ίδιος ο Πεπίνος για να την ηρεμήσει όρισε διάδοχο του τον εγγονό της Θευδοάλδο γιό του Γκρίμοαλντ.

Στέψη του Πεπίνου του βραχύ
Ο νόθος γιός του Κάρολος Μαρτέλος (686 - 741) αποδείχθηκε μιά απο τις μεγαλύτερες ιστορικές μορφές των Φράγκων, ο πατέρας του κληρονόμησε τον τίτλο του μαγιοδρόμου στον ανιψιό του Θευδοάλδο 8 ετών για να ηρεμήσει την εξοργισμένη μητριά του Πλεκτρούδη. Οι ευγενείς ξεσηκώθηκαν λόγω της ανικανότητας του οχτάχρονου, η Πλεκτρούδη φυλάκισε τον Κάρολο Μαρτέλο αλλά αυτός δραπέτευσε ώς σώφρων δέν επιτέθηκε στην μητριά του επειδή οι στρατιωτικές του δυνάμεις ήταν σημαντικά μικρότερες. Στην συνέχεια μετά απο δύο σημαντικές νίκες του την Αμπλέβη και στο Βινσί (717) κατάφερε να ανατρέψει την μητριά του και τον εγγονό της που τους συμπεριφέρθηκε πολύ ιπποτικά, κήρυξε βασιλιά της Αυστρασίας τον Χιλπέριχο τον 4ο. Μεταξύ 718 - 723 ο Κάρολος Μαρτέλος μετά απο μιά σειρά σημαντικών νικών κατέκτησε την Βαυαρία, την Αλαμανία και τους παγανιστές Σάξονες στέλνοντας τον Άγιο Βονιφάτιο να τους εκχριστιανίσει. Διόριζε τους βασιλείς της αρεσκείας του σε όλη την διάρκεια της ζωής του, ασκούσε την πραγματική εξουσία αλλά ποτέ δέν ζήτησε το στέμμα για τον εαυτό του.
Ακολούθησαν οι σκληροί νικηφόροι πόλεμοι του Καρόλου με τους Άραβες, ο εμίρης της Κόρδοβα συγκέντρωσε στρατό, επιτέθηκε στην Ακουιτανία καταλαμβάνοντας την Τουλούζη, ο δούκας Εύδης κατάφερε προσωρινά να τον αποκρούσει αλλά τρομοκρατημένος ζήτησε την βοήθεια του Καρόλου (721). Ο Κάρολος για να καλύψει τις στρατιωτικές του ανάγκες αναγκάστηκε να λεηλατήσει εκκλησιαστικά οικόπεδα, ο νέος Άραβας διοικητής Ραχμάν αλ Γκράφικι συγκέντρωσε νέο πολύ ισχυρό στρατό απο Βέρβερους εισέβαλε στην Ακουιτανία συνέτριψε τις δυνάμεις του Εύδη στον ποταμό Γαρούνα, κατέλαβε και λεηλάτησε την Μπορντώ (732). Μετά απο σκληρή δεκάχρονη προετοιμασία ο Κάρολος αντιμετώπισε τους Άραβες στην μάχη του Πουατιέ στις 10/10/732 η συντριβή των Αράβων ήταν τόσο μεγάλη που οριστικά διαλύθηκαν τότε ο Κάρολος πήρε το παρατσούκλι Μαρτέλος δηλαδή σφυροκόπος. Η τεράστια νίκη του υμνήθηκε απο όλους τους ιστορικούς αναφέρεται σάν ένας απο τους σωτήρες της Ευρώπης απο τους Άραβες μαζί με τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Λέοντα τον 3ο Ίσαυρο με την αντίστοιχη νίκη του την ίδια εποχή στην Κωνσταντινούπολη (717/718). Οι Άραβες παρά την συντριβή τους δέν το έβαλαν κάτω οργανώνοντας νέα επίθεση στην Ναρβόννη (736) αλλά και εκεί γνώρισαν απο τον Κάρολο Μαρτέλο παρόμοια μεγάλη συντριβή. Τα επόμενα χρόνια ο Κάρολος Μαρτέλος ασχολήθηκε με την αναδιοργάνωση του κράτους του δημιούργησε 4 νέες επισκοπές ορίζοντας γενικό επίσκοπο της Γερμανίας τον Άγιο Βονιφάτιο. Πεθαίνοντας άφησε κληρονόμους του ισχυρού κράτους του τους 2 γιούς του : στον μεγαλύτερο Καρλομάνο έδωσε την Αυστρασία και την Αλαμανία, στον νεώτερο Πιπίνο τον βραχύ την Νευστρία και την Βουργουνδία.

Ο τελευταίος Μεροβίγγειος βασιλιάς Χιλδέριχος ο 3ος
O μεγαλύτερος γιός του Καρλομάνος προσπάθησε να εγγυηθεί την ενότητα του βασιλείου διορίζοντας βασιλιά τον Χιλδέριχο τον 3ο (743) αλλά στην συνέχεια παραιτήθηκε και κλείστηκε σε μοναστήρι (747) αφήνοντας μόνιμο ηγεμόνα των πατρικών κτήσεων τον μικρότερο αδελφό του Πιπίνο τον Βραχύ (714 - 768) πατέρα του Καρολομάγνου. Ο Χιλδέριχος κράτησε τον βασιλικό τίτλο αλλά ήταν χωρίς καμιά εξουσία πολύ αστείος για τον λαό, ο Πιπίνος ο Βραχύς έστειλε γράμμα στον πάπα Ζαχαρία αναφέροντας οτι στο κράτος των Φράγκων υπάρχει έλλειμα βασιλικής εξουσίας. Ο βασιλικός θρόνος έμεινε κενός ώς την εποχή που ο ίδιος ο Πεπίνος εξελέγη βασιλιάς των Φράγκων όχι απο τον πάπα όπως όριζε το έθιμο αλλά απο τον Φραγκικό στρατό (751), χρίστηκε απο τον Βονιφάτιο αρχιεπίσκοπο της Μαγεντίας, ο Χιλδέριχος ο 3ος ο τελευταίος Μεροβίγγειος βασιλιάς ξυρίστηκε σύμφωνα με το Καθολικό έθιμο και κλείστηκε σε μοναστήρι. Ισχυροποίησε την εξουσία του όταν ο πάπας Στέφανος ο 2ος σύμφωνα με το Σαλικό έθιμο έχρισε διαδόχους του τους δύο γιούς του Κάρολο ή Καρολομάγνο και Καρλομάνο. Κήρυξε τον πόλεμο στον βασιλιά των Λομβαρδών Αϊστούλφο ύστερα απο υπόσχεση που έδωσε γι'αυτό στον πάπα, ετοιμάστηκε σύμφωνα με τις επιθυμίες του πατέρα του να κατακτήσει τους Σάξονες αλλά δέν μπόρεσε επειδή τα τελευταία χρόνια της ζωής του αρρώστησε.

Καρολομάγνος

1-2/Παραστάσεις του Καρολομάγνου, 3/Σφραγίδα του
Καρολομάγνου, 4/Η στέψη του Καρολομάγνου
Ο Πιπίνος μοίρασε το βασίλειο του στους δύο γιούς του : O Καρλομάγνος (742 - 814) πήρε τα βόρεια μέρη του βασιλείου με επίκεντρο την Αυστρασία και ο μικρότερος Καρλομάνος (751 - 771) πήρε τα νότια μέρη του βασιλείου με επίκεντρο την Νευστρία. Αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα τους τα δύο αδέλφια ήρθαν σε σκληρή σύγκρουση που διακόπηκε απότομα με τον πολύ πρόωρο θάνατο του μικρότερου αδελφού Καρλομάνου, ο Καρολομάγνος τότε κατέλαβε το βασίλειο του σφετεριζόμενος την εξουσία απο τα δύο βρέφη του Καρλομάνου. Πρώτος του στόχος ήταν η κατάληψη των Λομβαρδών της βόρειας Ιταλίας ενός Γερμανικού φύλου που βρισκόταν την περιοχή απο το 568 με τον Αλβοίνο, καθαίρεσε εύκολα τον Λομβαρδό βασιλιά Δεσιδέριο και έγινε ο ίδιος βασιλιάς των Λομβαρδών ενώνοντας τα δύο στέμματα. Συμμετείχε για τριάντα χρόνια συνεχώς σε 18 μάχες κατέκτησε ολόκληρη την Σαξονία φτάνοντας ώς την Δανία στον βορρά, ανατολικά κατέκτησε την Βαυαρία και την Καρινθία φτάνοντας ώς την Σερβία (788). Η δημιουργία για πρώτη φορά του μεγάλου ενιαίου Γερμανικού κράτους στα πρότυπα της παλιάς Ρωμαικής αυτοκρατορίας απο τον Καρολομάγνο ήταν γεγονός, έλλειπε μονάχα το Βυζάντιο, γι'αυτό πρότεινε γάμο στην Βυζαντινή αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία για να ενωθούν τα δύο στέμματα αλλά η πρόταση του απορρίφθηκε. Τα χριστούγεννα του 800 ενώ ο Καρολομάγνος προσευχόταν στον ναό του Αγίου Πέτρου της Ρώμης ο πάπας Λέων ο 3ος τον έστεψε αυτοκράτορα τοποθετώντας χρυσή κορώνα στο σκυμμένο κεφάλι του χωρίς να το περιμένει ούτε ο ίδιος. Δέν δέχτηκε να χρησιμοποιεί τον τίτλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα λόγω του οτι ο τίτλος χρησιμοποιείτο απο τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, ο Καρολομάγνος αρκέστηκε μονάχα στον τίτλο "αυτοκράτορας που κυβερνά την Ρωμαική αυτοκρατορία" ώς ένδειξη μετριοπάθειας επιζητώντας πάντα να πάρει την αναγνώριση του Βυζαντινού αυτοκράτορα.

Λουδοβίκος ο 1ος ο ευσεβής
Ο Καρολομάγνος πολύ μορφωμένος μετέτρεψε την αυλή του στο Ααχέν σε κέντρο επιστημών και σπουδών φιλοξενώντας μεγάλους δασκάλους, ο ίδιος γνώριζε Ρωμαικά και Ελληνικά, πέθανε στις 8/1/814 σε ηλικία 72 ετών και τάφηκε στον καθεδρικό ναό του Ααχέν.
Σύμφωνα με το Σαλικό έθιμο ο Καρολομάγνος είχε μοιράσει την αυτοκρατορία του στους τρείς γιούς του : Στον μεγαλύτερο Κάρολο τον νεώτερο (772 - 811) έδωσε την Γαλατία, την Νευστρία και την Νευστρασία, στον δεύτερο Πεπίνο (773 - 810) έδωσε την Λομβαρδία και στον νεώτερο Λουδοβίκο την Ακουιτανία, την Προβηγκία και τμήμα της Βουργουνδίας. Οι δύο μεγαλύτεροι γιοί πέθαναν πρίν απο τον πατέρα τους οπότε ο μικρότερος γιός του Καρολομάγνου Λουδοβίκος ο 1ος ο Ευσεβής (778 - 840, 814 - 840) ορίστηκε συναυτοκράτορας (813) και διάδοχος σε ολόκληρη την επικράτεια του μεγάλου Γερμανού αυτοκράτορα. Ο Λουδοβίκος ο ευσεβής με την σειρά του πρίν πεθάνει μοίρασε την αυτοκρατορία του στους δικούς του γιούς, η τελευταία διανομή του Λουδοβίκου ήταν αιτία της εθνογένεσης όλων των σημερινών Ευρωπαικών κρατών ιδιαίτερα της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας, οι γιοί του Λουδοβίκου του ευσεβούς ήταν :



Λοθάριος ο 1ος της Ιταλίας
Λοθάριος ο 1ος (795 - 855), βασιλιάς της Ιταλίας (818 - 855) πρώτος γιός του Λουδοβίκου του ευσεβούς απο την πρώτη σύζυγο του Ερμενγάρδη του Εσμπάγ. Μετά τον θάνατο του πατέρα του περιπλέχθηκε σε τριετή εμφύλιο (840 - 843) με τους μικρότερους αδελφούς του Λουδοβίκο τον Γερμανικό και τον ετεροθαλή Κάρολο τον φαλακρό, επειδή ο Λουδοβίκος ο ευσεβής ήθελε να παραδώσει μονάχα σε αυτόν ολόκληρη την αυτοκρατορία του. Ο Λοθάριος που είχε σύμμαχο μόνο τον Πεπίνο τον 2ο της Ακουιτανίας γιό του Πεπίνου του 1ου ηττήθηκε απο τα μικρότερα αδέλφια του, αναγκάστηκε να υπογράψει την ταπεινωτική γι'αυτόν συνθήκη του Βερντέν (843) με την οποία δέχτηκε σαν κληρονομιά μόνο την Ιταλία. Στο τέλος της ζωής του πάσχοντας απο ανίατη ασθένεια πιθανώς καρκίνο μοίρασε τα εδάφη του στους δικούς του γιούς και κλείστηκε σε μοναστήρι, θεωρείται ο ιδρυτής και ο πρώτος βασιλιάς της Ιταλίας.
Πεπίνος ο 1ος της Ακουιτανίας (797 - 838) βασιλιάς της Ακουιτανίας (817 - 838) δεύτερος γιός του αυτοκράτορα Λουδοβίκου του 1ου του ευσεβούς, όταν ο πατέρας του μοίρασε τα εδάφη του στους γιούς του (817) ο ίδιος δέχτηκε την περιοχή της Ακουιτανίας. Εξεγέρθηκε εναντίον του πατέρα του με τον μεγαλύτερο αδελφό του Λοθάριο αντιδρώντας στην απόφαση του να δώσει μερίδιο στον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του Κάρολο τον φαλακρό, αιχμαλώτισαν τον πατέρα τους (833) αλλά σε δύο χρόνια συμφιλιώθηκαν μαζί του.


Λουδοβίκος ο Γερμανικός - σε σφραγίδα
Λουδοβίκος ο Γερμανικός ή Λουδοβίκος της Βαυαρίας (806 - 876), ο λαός των δυτικών Φράγκων (Γάλλοι) αντιδρώντας στον αυταρχισμό του μικρότερου ετεροθαλούς αδελφού του Καρόλου του Φαλακρού κάλεσαν τον Λουδοβίκο να καταλάβει το στέμμα της χώρας. Αποφάσισε εκστρατεία στην Γαλλία μαζί με τους ανιψιούς του Πεπίνο τον 2ο και Κάρολο (858), ο μισητός Κάρολος δραπέτευσε αλλά οι επίσκοποι αρνήθηκαν να του παραδώσουν το στέμμα και ο Λουδοβίκος άπρακτος επέστρεψε στην Γερμανία (860). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του λόγω γήρατος και ανικανότητας του Λουδοβίκου ο Κάρολος ο φαλακρός βρήκε την ευκαιρία να λεηλατήσει τα εδάφη του. Μετά το 860 αντιμετώπισε προβλήματα με τις εξεγέρεις των γιών του, τελικά οι διαμάχες έληξαν με την διανομή με την οποία ο Καρλομάνος πήρε την Βαυαρία (864), ο Λουδοβίκος την Σαξονία και ο μικρότερος Κάρολος ο παχύς την Σουαβία. Οι σχέσεις του με τους Γερμανούς επισκόπους και την χριστιανική θρησκεία ήταν πολύ καλές, θεωρείται ο πατέρας και ο πρώτος βασιλιάς του Γερμανικού έθνους.


Κάρολος ο φαλακρός
Κάρολος ο Φαλακρός (823 - 877) βασιλιάς των δυτικών Φράγκων ή Γάλλων (843 - 877) ο τελευταίος και ο μοναδικός γιός του Λουδοβίκου του ευσεβούς απο την δεύτερη σύζυγο του Ιουδήθ της Βαυαρίας (795 - 843), αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (875 – 877). Ο πατέρας του Λουδοβίκος ο 1ος ο ευσεβής απο αγάπη στην δεύτερη σύζυγο του ήθελε στο τέλος της ζωής του να δώσει και τον Κάρολο κάποιο μερίδιο του παραχώρησε την περιοχή της Γαλατίας, την περιοχή την είχε παραχωρήσει στον δεύτερο γιό του Πεπίνο αλλά μετά τον θάνατου (838) την έδωσε στον Κάρολο. Οι μεγαλύτεροι αδελφοί του αντέδρασαν έντονα, αργότερα λόγω της αυταρχικής του διακυβέρνησης είχε συναντήσει την εξέγερση των ευγενών της Ακουιτανίας που τον νίκησαν δύο φορές (845, 851) αναγκάζοντας τον να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία τους. Στα βόρεια στην περιοχή του Παρισίου και της Νορμανδίας δέχτηκε άγριες λεηλασίες απο τους Βίκινγκς αναγκάζοντας τον να κλείσει ειρήνη με πολύ βαρύ τίμημα. Μετά τον θάνατο του ανιψιού του αυτοκράτορα Λουδοβίκου του 2ου γιού του ετεροθαλούς αδελφού του Λοθάριου πήγε με πρόσκληση του πάπα Ιωάννη του 8ου στην Ιταλία να δεχτεί το αυτοκρατορικό στέμμα. Ο αδελφός του Λουδοβίκος ο Γερμανικός εξαντλημένος άρχισε να λεηλατεί την Γαλατία, στην Ιταλία έγινε δεκτός με ψυχρότητα και μίσος απο τους ευγενείς πέθανε εξαντλημένος στην επιστροφή, θεωρείται ο πατέρας και ο πρώτος βασιλιάς του Γαλλικού έθνους.

Τα Γερμανικά κράτη μετά τον Καρολομάγνο


Αρνούλφος της Καρινθίας
ΓΕΡΜΑΝΙΑ : Σπουδαιότερος διάδοχος του Λουδοβίκου του Γερμανικού ήταν ο εγγονός του Αρνούλφος (850 - 899) νόθος γιός του Καρλομάνου που άν και είχε δεχτεί αρχικά μιά μικρή περιοχή στην Καρινθία κατάφερε στην συνέχεια ανατρέποντας τον θείο του Κάρολο τον παχύ (887) να γίνει βασιλιάς ολόκληρης της Γερμανίας. Σκληρός πολεμιστής που δέν συνθηκολογούσε ποτέ στην μάχη του Λέουβεν (891) συνέτριψε τους Βίκινγκς και τους σκότωσε όλους, κατέλαβε την Μεγάλη Μοραβία (σημερινή Ουγγαρία) (893), και την Βοημία (895). Με έκκληση του πάπα Φορμόζα εκστράτευσε στην Ιταλία ανατρέποντας τους συναυτοκράτορες Γκυ και Λαμβέρτο που είχαν αιχμαλωτίσει τον πάπα (896) κατέλαβε την Ρώμη. Ο γιός του Λουδοβίκος το παιδί (893 - 911, 899 - 911) διαδέχθηκε τον πατέρα του σε ηλικία 6 ετών με πολύ ασθενή υγεία ορδές Μαγυάρων εκμεταλλεύτηκαν την ανικανότητα του λεηλατώντας την Βαυαρία, την Καρινθία, και την Σαξονία ο Λουδοβίκος πέθανε πρόωρα σε ηλικία 18 ετών τερματίζοντας την δυναστεία του Καρολομάγνου στην Γερμανία. Διάδοχος του Λουδοβίκου του παιδιού ήταν ο Κονράδος ο 1ος δούκας της Φρανκονίας (890 - 918) και αυτόν με την σειρά του τον διαδέχθηκε ο Ερρίκος Α΄ ο Ορνιθοθήρας (876 - 936) ιδρυτής της δυναστείας των Οθωνιδών ξάδελφος του Λουδοβίκου του παιδιού και δισέγγονος του Καρολομάγνου απο την μητέρα του Εντβίγκα. Ο Ερρίκος ο Ορνιθοθήρας υπήρξε ο πρώτος βασιλιάς του Γερμανικού κράτους με την υποστήριξη του λαού, κατέλαβε την Λωρραίνη (923) και μεγάλο μέρος του δυτικού Γαλατικού βασιλείου ισχυροποιώντας το Γερμανικό βασίλειο. Ικανός στρατιωτικός ηγέτης κατάφερε στην συνέχεια να υποτάξει όλες τις Σλαβικές φυλές (928/929) τον διαδέχθηκε ο γιός του Όθωνας. Η πρώιμη μεσαιωνική περίοδος σταδιακά άρχιζει να τελειώνει αφού οι Γερμανοί έχουν πλέον εγκαταστήσει τις δυναστείες τους σε ολόκληρη την δυτική Ευρώπη, οι Κέλτες αποτελούν απο την περίοδο αυτή ανάμνηση άν και μεγάλα στρώματα του κατώτερου πληθυσμού έχουν Κέλτικη καταγωγή. Τον Ερρίκο τον Ορνιθοθήρα θα τον διαδεχτεί στο Γερμανικό στέμμα ο γιός του Όθων ο 1ος ο μέγας (912 - 973) που θα πάρει τον τίτλο του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας (962 - 973) χωρίς να υπολογίζει την ύπαρξη του Βυζαντίου. Ο αυτοκρατορικός τίτλος είχε μείνει κενός μετά την δολοφονία του Βερεγγάριου του Φρίουλι (924) εγγονού του Καρλομάγνου, ο Όθωνας θα τον μεταβιβάσει και στους απογόνους του, ο αυτοκράτορας ανέλαβε επιπλέον τον ρόλο του φύλακα της περιουσίας των εκκλησιαστικών εδαφών.


Ούγος Καπέτος
ΓΑΛΛΙΑ : Στην Γαλλία κυβέρνησαν για έναν περίπου αιώνα οι Καρολίδες απόγονοι του Καρόλου του φαλακρού και αντικαταστάθηκαν στην συνέχεια απο τους Καπέτιδες μιά ευγενή οικογένεια γαιοκτημόνων Γερμανικής καταγωγής που κυβέρνησε την Γαλλία για περισσότερο απο μιά χιλιετία βγάζοντας του κορυφαίους Γάλλους βασιλείς. Γενάρχης των Καπετιδών ήταν ο Ροβέρτος ο ισχυρός γαιοκτήμονας που παντρεύτηκε την Έμμα των Βερμανδουά εγγονή του Καρολομάγνου, ο γιός τους Ροβέρτος (866 - 923) είχε γίνει για έναν χρόνο βασιλιάς της Γαλλίας, γιός του βασιλιά Ροβέρτου ήταν ο μεγάλος Άγγλος ευγενής Ούγος ο μέγας κόμης των Παρισίων με σημαντική εξουσία στους τελευταίους Καρολίδες βασιλείς. Η παρακμή της δυναστείας των Καρολιδών ξεκίνησε με τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο τον 4ο (920 - 954, 936 - 954) γιό και διάδοχο του βασιλιά της Γαλλίας Καρόλου 3ου του απλού και δισέγγονο του Καρόλο του φαλακρού. Την εποχή του ο Ούγος ο μέγας που διεκδικούσε την εξουσία είχε γίνει πολύ ισχυρός και βρισκόταν σε ασταμάτητε συγκρούσεις με τον Καρολίδη βασιλιά, ο Λουδοβίκος πέθανε σε ατύχημα και τον διαδέχθηκε ο ανήλικος γιός του Λοθάριος (941 - 986, 954 - 986). Ο πανίσχυρος Ούγος ο μέγας ανέλαβε την κηδεμονία του ανήλικου Λοθάριου, ο μικρός Λοθάριος συνδέθηκε με τον συνομήλικο του γιό του Ούγου του μέγα Ούγο Καπέτο (940 - 996) μετέπειτα βασιλιά και ιδρυτή της δυναστείας. Ο Λοθάριος και ο Ούγος καταλαμβάνουν μαζί το Πουατιέ (955), όταν πέθανε ο Ούγος ο μέγας ο Λοθάριος έχρισε τον γιό του Ούγο Καπέτο κόμη των Παρισίων. Σε επίθεση εναντίον της Λωρραίνης (978) ο Λοθάριος συνέλαβε στο Ααχέν τον Γερμανό αυτοκράτορα Όθωνα τον 2ο , ο Όθωνας εκδικήθηκε το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς με σκληρή επίθεση στην Γαλλία που έφτασε ώς το Παρίσι τελικά κλείστηκε ειρήνη και ο Λοθάριος έγινε κηδεμόνας του ανήλικου αυτοκράτορα Όθωνα του 3ου. Ο Λουδοβίκος ο 5ος της Γαλλίας (967 - 987, 986 - 987) γιός του Λοθαρίου ήταν ο τελευταίος βασιλιάς απο την δυναστεία των Καρολιδών, μετά τον πρόωρο θάνατο του χωρίς απογόνους ο Ούγος Καπέτος έγινε βασιλιάς της Γαλλίας.


Αλφρέδος ο μέγας
AΓΓΛΙΑ : Oι απόγονοι του Σάξονα φύλαρχου Κέρντικ και του γιού του Κινρίκ βασίλευσαν στο βασίλειο του Ουέσσεξ η επικράτεια του ήταν σε όλη την νότια Αγγλία κάτω του Τάμεση σύντομα έγινε το ισχυρότερο βασίλειο σε όλες τις Βρετανικές νήσους. Ένας απευθείας απόγονος του Κέρντικ ο βασιλιάς Εγβέρτος του Ουέσσεξ (770 - 839, 802 - 839) υιός του βασιλιά Ίλμουντ του Κεντ θα νικήσει τον βασιλιά Μπέορνγουλφ της Μερκίας στη μάχη του Έλεντουν καταλαμβάνοντας το Κεντ, το Έσσεξ και το Σάσσεξ. Απο την εποχή του Εγβέρτου το Ουέσσεξ έγινε το κυρίαρχο βασίλειο σε όλες τις Βρετανικές νήσους θα παραμείνει για 300 περίπου αιώνες ώς τον 11ο αιώνα που η Βρετανία θα κατακτηθεί απο τον Νορμανδό πρίγκηπα Γουλιέλμο τον κατακτητή (1026 - 1086) έναν άλλο γόνο Φραγκικής οικογένειας απο την Γαλλία. Ο σημαντικότερος απο τους βασιλείς του Ουέσσεξ και ο πιό διάσημος Άγγλος μεσαιωνικός βασιλιάς θα είναι ο δισέγγονος του Εγβέρτου Αλφρέδος ο μέγας (849 - 899, 871 - 899) 5ος και μικρότερος γιός του βασιλιά Εθελγούλφ του Ουέσσεξ διάδοχο του τέταρτου αδελφού του Έθελρεντ. Ο Αλφρέδος ο μέγας έμεινε γνωστός για τους θριάμβους του εναντίον των Δανών Βίκινγκς που ρήμαζαν εκείνη την εποχή την περιοχή με τις επιδρομές τους, είναι ο ιδρυτής του Αγγλικού ναυτικού. Οι Σάξονες του Ουέσσεξ ασπάστηκαν και αυτοί τον χριστιανισμό ο ίδιος ο Αλφρέδος είναι Άγιος της Αγγλικανικής Εκκλησίας εορτάζεται στις 26 Οκτωβρίου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ του ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗ
Εγκυκλοπαίδεια "Πάπυρος - Λαρούς", Αθήνα, 1964
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΓΕΩΡΓΑΛΑ : Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΑΠΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ - Εκδόσεις ΤΟΤΕ

ΠΗΓΗ